عوامل موثر در پیشرفت کشورهای شرق آسیا
عوامل موثر در پیشرفت کشورهای شرق آسیا

عوامل موثر در پیشرفت کشورهای شرق آسیا با اتکا بر تفکر و تلاش نیروهای انسانی است که توانست آنها را به سمت تکنولوژی سوق دهد.

به گزارش سرمایه فردا، اصلی ترین سرمایه هر کشور جوانان و نیروهای خلاق و ماهر کارآفرین آن هستند. کشور ما هم از این قاعده مستثنی نیست. در گذشته ذخائر طبیعی، معدنی و فسیلی بعنوان ثروت یک کشور محسوب می‌شدند. لیکن عوامل موثر در پیشرفت کشورهایی همچون کره جنوبی، تایوان، سنگاپور و مالزی که منابع و ثروت معدنی خدادادی نداشتند و فقط با اتکا بر تفکر و تلاش نیروهای انسانی و برنامه ریزی ها و سازماندهی های هوشمندانه مدیریتی و پرورش نیروهای کار زبده توانسته اند به توسعه متوازن و پایدار دست یابند.
آنها نشانداد که سرمایه انسانی ارجح تر از سایر منابع و ثروت های طبیعی هستند. در طی ۳ دهه گذشته، تاکنون وضعیت اقتصادی اندونزی که ۵۰ سال پیش عضو موثر کشورهای صادر کننده نفت OPEC بود. اندونزی در اواخر دهه ۸۰ میلادی به علت افت برداشت از چاههای نفتی از زمره کشورهای صادر کننده نفت خارج شد. لیکن توانست با اتکا به مزیت نسبی جمعیت انبوه، دانش کارآفرینی و گسترش بنگاههای SMEs (واحدهای کوچک و متوسط اقتصادی) به یکی از صادرکنندگان شاخص کالاهای غیر نفتی در شرق آسیا تبدیل شود. این کشور با رشد ۸ درصدی سالانه اقتصاد غیرنفتی را جایگزین اقتصاد تک محصولی نفتی طی دو دهه کند.
مطالعه برنامه ریزی ها و عملیات اجرایی توسعه عوامل موثر در پیشرفت کشورها و پارامترهایی که هوشیارانه انتخاب کردند. تا توانستند در بازار رقابتی فشرده جهانی از ۱۹۸۰ به بعد در رسیدن به توسعه و مبارزه با فقر و عقب ماندگی موفق شوند الگوهای مناسب برای سایر کشورهای جهان گردند بسیار حائز اهمیت می باشند.

عوامل موثر در پیشرفت شناخت سرمایه و دانش

برای آشنایی با عوامل موثر در پیشرفت کشورهای [ آ سه آن ] که طی سه دهه در شرق آسیا از زمره کشورهای در حال توسعه خود را کندند. به زمره کشورهای توسعه یافته وارد شدند. لازمست هر عامل موثر را یافت و آنگاه در مورد هر عامل به گفتگو نشست.
اولین گام ؛ مهارت آموزی این است که جوانان سرمایه اصلی کشورها هستند. طبعا پی بردند که برای رسیدن به پیشرفت های متوازن و پایدار ،اولین عامل موثر توسعه فردی و جمعی اذهان و اندیشه های توسعه گرا جوانان بطور اخص و عموم جمعیت کشورها از طریق آموزش و سواد آموزی عمومی می باشد.
پس از جنگ جهانی دوم ، شاهد فعالیت گسترده دولت ها برای مبارزه با بیسوادی عمومی هستیم. خردمندان جامعه جهانی دریافتند که اولین گام موثر برای گذر از فقر و درماندگی اقتصادی ، اشاعه سواد و دانش در بین مردمان کشورهاست. [نهضت سواد آموزی] در همه دنیا به همین علت از ۱۹۵۰ فراگیر شد. خوشبختانه در کشور ما این نهضت به برکت حضور زنان ، مردان و مراجع شاخص اجتماعی از اواخر دوره قاجاریه آغاز گردیده است. بطوریکه در بین کشورهای آسیایی، ایران عزیز در رتبه اول و پیشکسوتی قرار دارد .
استقرار نظام جدید آموزش و بطور متوازن استقرار آموزش عالی از ۱۳۰۰ به بعد و نیز آموزش های فنی و حرفه ای از ۱۳۵۰ در جهت تربیت و پرورش [ نیروهای کار ماهر ] گامهای ارزشمند دولت ایران در مسیر توسعه پایدار بوده است.