چرا شعار آزادی بیش از هر شعار سیاسی دیگر به ضد خود منتهی شده است؟ چرا مدعیان آزادی تقریبا همواره قابل اعتماد نیستند؟ آیا شعار آزادی ذاتا دروغ و عقیم است؟
به گزارش سرمایه فردا، اصغر حکمتیار: از انقلاب فرانسه تا انقلاب مشروطه ایران تا انقلاب روسیه تا انفجار باد در ۵۷، آزادی‌طلبان غالبا نه تنها خطرناکترین بازیگران سیاسی بوده‌اند. بلکه همواره ذاتا استبدادطلب بوده‌اند. اگر شخصی به شما گفت غائله مشروطه یا انقلاب فرانسه، روسیه و کوبا دنبال شعار آزادی بودند. در واقع اگر آزادی را به هر معنای موجه تعبیر کنیم اهداف انقلابیون آشکارا محدودیت آزادی بود. مثلا آزادی به معنای آزادی بیان یا آزادی فعالیت اقتصادی یا رفع قوانین مزاحم و کاستن دخالت دولت. حتی یک نفر از انقلابیون دنبال چنین چیزها نبود.
در غائله مشروطه هم مشروطه‌چیان چنان محیطی درست کردند که احدی جرات دفاع از عقلانیت سنتی نمی‌کرد. هم در انقلاب مشروطه و دربار بود که دنبال تعامل و مذاکره و توافق بود. حالا به وضع شعار آزادی مالکیت نمی‌پردازیم که توضیح واضحات است. اگر شما انسان آزادی‌طلبی اصیل و کم‌عقده‌ای بودی، یعنی دوست داشتی دولت و ملت زیاد به شما نپیچند و در امنیت بتوانی زندگی مستقل داشته باشید، هرگز به دنبال شعار آزادی نمیروی.
مشروطه طلبی با شعار آزادی
مشروطه طلبی تحمیل یک نظام کاملا تقلیدی و تصنعی از بالا به پایین بود: جایگزینی روال‌های سنتی و محلی با فرامین مجلس متشکل از رادیکال‌ها و بابی‌ها. آنهم به صورت دفعی و تحمیلی و با جدال طلبی و فتنه انگیزی و خشونت و پرخاشگری فراوان. این مطلب بیشتر در اینجا توضیح داده شده است.
حالا روشنفکران عاشق این هستند که وانمود کنند عوامل مشروطه و عوام حکمای بزرگی بودند که می‌دانستند چه می‌گویند و راجع به شعار آزادی کرده بودند. اگر کسی ادعا کرد ستارخان یا تقی زاده و… از بازیگران مشروطه بوده‌اند. حتی یک نمونه سراغ نداریم که این آزادی‌طلبان به مخالفان خود آزادی داده باشند و در خیلی موارد مخالفان خود را معدوم کردند.
آنچه برخی از مشروطه‌خواهان می‌فهمیدند بلکه شعار آزادی غالبا بک رمز ضد رژیم حاکم است که باید ترجمه شود. در جریان انقلاب مشروطه و انقلاب فرانسه و روسیه معنای «شعار آزادی» این بود: دشنام و توهین به آزادی.
.jpeg)
_1td1.gif)
