بریتانیا به‌دلیل ضرورت تأمین کمک‌ها به شوروی و مقابله با تهدیدات آلمان، تصمیم به تهاجم به ایران گرفت. در این موضوع شوروی حمایت تاکتیکی داشت.

به گزارش سرمایه فردا، درست است که بریتانیا و شوروی در دوران جنگ جهانی دوم رقبای تاریخی بودند. اما در شرایط جنگی و به‌ویژه در جبهه‌های مشترک علیه آلمان، همکاری میان آن‌ها برای تأمین پیروزی‌های مشترک ضروری بود. پل پیروزی (ترانزیت کالا و سلاح از ایران به شوروی) برای بریتانیا اهمیت استراتژیک داشت. زیرا به تأمین نیازهای نظامی شوروی کمک می‌کرد. و به همین دلیل بریتانیا تصمیم به تهاجم به ایران گرفت تا این مسیر را تحت کنترل خود داشته باشد.
اگر در دلیل تهاجم به ایران با مقاومت شدید در برابر نیروهای شوروی و بریتانیا بروز می کرد، ممکن بود بریتانیا در ارزیابی‌های خود تجدید نظر کند. در این صورت، اگر مقاومت ایران به‌قدری قوی بود که احتمال موفقیت در تصرف کامل ایران توسط شوروی و بریتانیا را کاهش می‌داد.ممکن بود بریتانیا به‌طور موقت از فشار نظامی خود بکاهد و تلاش کند تا راه‌حل‌های دیپلماتیک را بررسی کند. به‌علاوه، اگر وضعیت ایران به‌گونه‌ای پیش می‌رفت که منافع بریتانیا تهدید می‌شد، ممکن بود بریتانیا برای حفظ منابع و نیروهای خود به تغییر استراتژی و کاهش دخالت نظامی روی آورد.

استراتژی بریتانیا و همکاری با شوروی

بریتانیا به‌دلیل ضرورت تأمین کمک‌ها به شوروی و مقابله با تهدیدات آلمان، تصمیم به تهاجم به ایران گرفت. این تهاجم بخشی از استراتژی بزرگتر برای حمایت از جبهه شرقی بود که شامل همکاری با شوروی برای مبارزه با دشمن مشترک (آلمان) بود. حتی با وجود رقابت‌های تاریخی، در شرایط جنگ جهانی دوم، همکاری‌های تاکتیکی و استراتژیک میان بریتانیا و شوروی به‌طور موقت ضروری بود.
نقش محمدعلی فروغی در مدیریت این بحران و کمک به تغییر دیدگاه‌های متفقین (بریتانیا و شوروی) نیز بسیار حیاتی بود. او توانست شرایط را به نفع ایران تغییر دهد و مانع از بروز بحران‌های بیشتر شود. با توانایی‌های دیپلماتیک او، ایران توانست به‌نوعی از مقاومت اولیه خود جلوگیری کند و به توافقاتی برسد که به نفع کشور تمام شود.
با توجه به نکات فوق، تهاجم بریتانیا به ایران و ضرورت همکاری با شوروی در جنگ جهانی دوم، به‌ویژه برای تأمین پل پیروزی و کمک به شوروی، بخشی از استراتژی‌های بزرگتر بریتانیا بود. هرچند رقابت‌های تاریخی میان بریتانیا و شوروی وجود داشت.در شرایط جنگ جهانی دوم، همکاری‌های استراتژیک برای مقابله با تهدیدات مشترک اهمیت بیشتری پیدا کرد. مقاومت ایران می‌توانست بر تصمیمات بریتانیا تأثیر بگذارد.اما به‌طور کلی، بریتانیا برای حفظ مسیرهای تدارکاتی و حمایت از شوروی اقدام به تهاجم کرد.