برای حضور در کریدورهای اقتصادی جهان باید فهم دقیقی از واقعیت‌های اقتصادی و سیاسی اطراف ایران داشته باشیم. ولی عموماً آنچه ما می بینیم، تنها نوک کوه یخ است، درحالی‌که واقعیات بزرگ‌تری وجود دارند که کمتر به آن‌ها پرداخته می‌شود.

حجت میرزایی؛ عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی:

روند توسعه اقتصاد جهانی همانند کریدور بزرگی است که ایران از حضور در آن جامانده است. کریدورهای اقتصادی جهان و مسیرهای مشابه انعکاس ائتلاف‌های بزرگ اقتصادی و سیاسی هستند که جریان‌های سرمایه را شکل می‌دهند.ولی ما در این میان دچار خلأ تجاری و مالی شده‌ایم و از گذر تمدنی که جوهره اصلی توسعه است، جا مانده‌ایم.

برای حضور در کریدورهای اقتصادی جهان باید فهم دقیقی از واقعیت‌های اقتصادی و سیاسی اطراف ایران داشته باشیم. ولی عموماً آنچه ما می بینیم، تنها نوک کوه یخ است، درحالی‌که واقعیات بزرگ‌تری وجود دارند که کمتر به آن‌ها پرداخته می‌شود.

اما متأسفانه چشم‌اندازهای توسعه‌ای در ایران طی سه دهه گذشته کوتاه‌مدت شده اند. یعنی افق‌های توسعه‌ای ما به‌جای تثبیت و طولانی‌تر شدن، به دوره‌های کوتاه‌مدت، حتی یک‌ماهه یا یک‌هفته‌ای، تقلیل یافته‌اند.

این امر منجر به افزایش نااطمینانی، پیچیدگی و نوسانات شده و تصمیم‌گیری را برای دولت‌مردان، کارگزاران اقتصادی و خانوارها به شدت دشوار کرده است.

راهکار برون‌رفت از این وضعیت، ایجاد یک چتر فراگیر ملی است که «تخیلات و تصورات همه آحاد ملت را در بر گیرد» و مشارکت اجتماعی را در بالاترین سطح تقویت کند.

علاوه بر این یادگیری عمودی (تاریخی) و افقی (جغرافیایی) تجربیات گذشته و بهره‌گیری از سرمایه دانش جهانی برای آحاد مردم ضرورت دارد. می‌بایست با هم‌اندیشی و فهم مشترک، ارتباطات جهانی را بر پایه وفاق اجتماعی بازتعریف کنیم.

به عنوان مثال در شرایط فعلی گره زدن آینده کشور به رفع تحریم‌ها خردمندانه نیست. البته توافق گذشته دستاوردهای بزرگی داشت، اما دلایل عدم تحقق نتایج مورد انتظار باید تحلیل شود.

واقعیت این است که ما ظرفیت لازم برای جذب منابع در صورت رفع تحریم‌ها را به‌درستی فراهم نکرده‌ایم و نیاز به توانمندسازی مدیران برای مذاکرات تجاری و اقتصادی داریم.

اما فراتر از این اقدام باید زمینه اعتماد ملی و مشارکت تمام اقشار جامعه در توسعه اقتصادی را فراهم کنیم.