شنبه ۴ مرداد ۱۴۰۴
در میانه‌ی جنگ ۱۲ روزه و حملات مستقیم دشمنان خارجی، ملت ایران با تمام تنوع سیاسی، فرهنگی و اجتماعی، مرز میان خود و بیگانه را با شجاعت ترسیم کرد. این همبستگی کم‌نظیر نه محصول تبلیغات حکومتی، بلکه پژواکی از عشق تاریخی به خاک و وطن بود؛ پیامی صریح به حاکمیت که مشروعیت واقعی از دل مردم می‌جوشد، نه از ابزارهای قدرت.
محسن وثوقی: در تاریخ معاصر ایران، کمتر بزنگاهی را می‌توان یافت که این‌چنین عریان و بی‌پرده، حقیقت یک ملت را به رخ جهانیان کشیده باشد. جنگ ۱۲ روزه اخیر و تجاوز آشکار اسرائیل و ایالات متحده به خاک ایران نه‌تنها توازن قدرت در منطقه را به چالش کشید، بلکه بار دیگر اثبات کرد که ملت ایران، حتی با همه اختلافات و شکاف‌های درونی، در برابر تجاوز و تجزیه‌طلبی، یک‌صدا و یک‌پرچم است.
این اتفاق تنها نمایانگر قدرت نظامی یا واکنش امنیتی نبود؛ بیش از آن، بازتاب عمیق تعلق قلبی و تاریخی ایرانیان به وطن‌شان بود. در دوازده روزی که ایران هدف حملات مستقیم، خرابکاری‌های سازمان‌یافته، ترور فرماندهان و دانشمندان و تخریب امنیت ملی قرار گرفت، جهانیان با حیرت نظاره کردند چگونه ایرانیان، فارغ از گسست‌های سیاسی، اختلافات طبقاتی، تضادهای اجتماعی و جدال‌های تاریخی، مرز میان خود و بیگانه را با شجاعت و صراحت ترسیم کردند. آنانی که شاید در روزهای آرام زبان به نقد می‌گشودند، در این لحظات سرنوشت‌ساز نشان دادند که ایران را به هیچ قیمت، به هیچ قدرت خارجی، به هیچ پروژه تجزیه و تجاوز نمی‌فروشند.
این اتحاد ملی شگفت‌انگیز محصول سال‌ها مبارزه برای استقلال و تمامیت ارضی و فرهنگ غنی ایران است. نه از سر اجبار، بلکه انتخابی آگاهانه و عزمی راسخ که می‌گوید:
این همدلی پیامدی اجتماعی-فرهنگی است که تاکنون کمتر در سیاست رسمی و رسانه‌های حکومتی دیده شده و باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
از مخالفان جمهوری اسلامی تا منتقدان وضع موجود، از کارگران و فرهنگیان تا روشنفکران و فعالان جامعه مدنی؛ از اقوام مختلف و مذاهب گوناگون؛ همه نشان دادند که در لحظه خطر، خاک ایران را به هیچ قدرت بیگانه واگذار نمی‌کنند.
این حقیقتی است که بار دیگر به روشنی در برابر دیدگان جهانیان ثبت شد:
ایران، ایران است؛ نه لیبی، نه عراق، نه سوریه، نه یمن، نه یوگسلاوی. ایران تقسیم‌پذیر نیست، تسلیم‌پذیر هم نخواهد شد.
آنچه به نمایش درآمد، نه اتحاد پشت حکومت، که اتحاد پشت خاک، تاریخ، هویت و کیان ایران بود. این ملت نشان داد که فراتر از حاکمیت و جناح‌بندی‌ها، یک اصل خدشه‌ناپذیر دارد: این خاک، خانه ماست؛ خانه را به بیگانه نمی‌فروشیم.
اگر سیاست‌ورزان جمهوری اسلامی چشم و گوش داشته باشند، امروز روشن است که مشروعیت واقعی نه از اسلحه و رسانه‌ها، که از دل این مردم برمی‌خیزد. مردمی که در بزنگاه، با همه زخم‌های کهنه، اعتراضات صادقانه و فریادهای سال‌های اخیر، باز هم پشت کشور ایستادند؛ نه به‌خاطر رضایت از حاکمیت، بلکه به‌خاطر ایران.
اما این پیام باید فراتر از امنیت تحلیل شود. حاکمیت اگر می‌خواهد از این اتحاد بهره ببرد، باید به این حقیقت احترام بگذارد:
سیاست داخلی باید تغییر کند؛ دیگر نمی‌توان بر زخم‌ها خاک‌پاشی کرد و انتظار ایستادگی داشت. ملت نشان داد که در برابر دشمن خارجی متحد است، اما این وحدت باید در سیاست داخلی حفظ شود؛ با عدالت، آزادی، رفع تبعیض، و بازگشت کرامت انسانی.
این اتحاد ملی و مقاومت بی‌نظیر پیامی به سیاست‌مداران و مسئولان می‌دهد:
۱٫ ایران با احترام به تنوع قومی، زبانی، مذهبی و فکری پایدار می‌ماند. انکار این واقعیت آسیب به بنیان ملت است.
۲٫ اصلاحات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی فوری است. حل بیکاری، آزادی بیان، عدالت اجتماعی و رفع تبعیض تنها راه تثبیت اتحاد است.
۳٫ دیپلماسی و سیاست خارجی باید بر منافع ملی و احترام متقابل استوار باشد.
۴٫ حکومت باید با مردم گفتگو کند نه با ابزار سرکوب. فضای باز سیاسی و پذیرش نقد نشانه قدرت و بلوغ سیاسی است.
ایران با ارتش و موشک می‌ایستد، اما ایران را قلب‌های مردم نگه می‌دارد، نه صرفاً نهادهای قدرت. این مردم بودند که بار دیگر به دشمنان نشان دادند:
در لحظه خطر، همه اختلافات کنار می‌رود؛ تنها ایران می‌ماند. درود بر این ملت که به جهان یادآوری کرد: ایران، ایران می‌ماند؛ به برکت همین مردم. تا دیر نشده، سیاست خود را با این حقیقت هماهنگ کنید؛ مشروعیت شما از همین مردم است. مردم ایران قدرشناس‌اند اما تحقیر را تاب نمی‌آورند. به ایرانیان حرمت بگذارید؛ نه فقط برای دفاع از خاک، بلکه برای آبادانی، صلح و شکوفایی این سرزمین.
تمام حقوق برای پایگاه خبری سرمایه فردا محفوظ می باشد کپی برداری از مطالب با ذکر منبع بلامانع می باشد.
سرمایه فردا