انتخاب وزرا در دولت چهاردهم به این دلیل وارد حاشیه شد که کمیته راهبری معلوم نیست با چه ملاکی گزینه‌ها را بررسی می کند. درحالی که رییس جمهور باید پاسخگو باشد.

به گزارش سرمایه فردا، فاروغ فاریابی: من فکر میکنم با این پیش زمینه که در کشور ما به آن خو گرفته شده و در سخنان پزشکیان هم به شکل “هر کس آدم خودشو معرفی می‌کند.” در انتخاب افراد ایده آل، برای کابینه دولت چهاردهم در زمان اندک، توفیقی متصور نیست. کار سخت و پر حرف و حدیثی است. یک راه حل میتواند بررسی سوابق و منش افراد بصورت بسیار کلی و در حد اشتهار باشد. وهمین که معلوم باشد فردی فریبکار و دروغگو و جاه طلب و اهل زد و بند نیست. تا حدود زیادی کفایت میکند. برای پس از این گزینش کلی و اولیه من سه گام پیشنهادی وجود دارد.

۱-  در گام اول، شاید چاره ای نباشد که اصل را بر صحتِ ادعا و توانمندی افراد گذاشت.  
۲-  کار اصلی و تکمیلی در گام دوم شکل میگیره که  نوعی تعهد و قبول مسئولیت از طرف افراد داوطلب هست. چندان هم فرق نمیکند. پیش تر تجربه موفقی داشته اند یا نه یا عضو کدوم دارو دسته و حزبند! مهم اینه که صادقانه با چشم انداز رئیس جمهور همسو باشند. بنابر این باید از افراد تعهد گرفته بشود که اگر در ادعاها یا حرکت در مسیر ایران آباد و ایجاد فرصت های برابر یا هر محوری که رییس جمهور تعیین می کند، توفیق نیافتند، بدون توسل به این و آن و بدون درخواست فرصت بیشتر، برکنار شوند. بنابراین میشود از اول قرار گذاشت که اعلام عمومی خواهد شد و اگه تحمل چنین چیزی رو ندارند از حالا تصمیم واقع بینانه ای بگیرند.

چرا انتخاب وزرا در دولت چهاردهم پرحاشیه شد

در چند وقت اخیر گزینه‌های دولت چهاردهم برخلاف پیش بینی بوده است. بنابراین اگر افراد منتخب نتوانند رضایت دولت را جلب کنند به طور قطع دولت را با چالش بیشتری مواجه می کنند. روحیه وزرا باید به همسویی با شعارهای عدالت، انصاف و راستگویی تغییر کند. این شاخص باید در عمل اثبات کنند وگرنه آماده برکناری باشند که شدنی است.

۳-  در گام سوم برای ساماندهی مشارکت جامعه در انتخاب وزرا باید به سرعت قانون احزاب یا  نهادهای مدنی اصلاح بشه و شرایطی در این قانون پیش بینی بشه که این نهادها چگونه  فعالیت کنند و چگونه فقط از میان اعضای خود نامزد معرفی کنند.

با این سه گام دولت می توانست با افراد متهعد به شعارهای رئیس جمهور کار را شروع کند و وامدار کسی هم نباشه جز مردم. هم سازو کار بهتری برای انتخاب گزینه ها در  آینده تدارک ببیند. هم جامعه مدنی و حزبی یک تکانی بخورند و برای نشستن در صندلی های قدرت برنامه و مجری داشته باشند.