کریدور زنگزور؛ پروژه‌ای ژئوپلیتیکی برای بازطراحی مرزهای منطقه

کریدور زنگزور؛ پروژه‌ای ژئوپلیتیکی برای بازطراحی مرزهای منطقه

تحولات اخیر در روابط جمهوری آذربایجان با قدرت‌های جهانی نشان از تغییرات عمیق در معادلات ژئوپلیتیکی منطقه دارد. مذاکرات با ایالات متحده برای اجاره صدساله کریدور زنگزور، به‌عنوان پلی راهبردی میان ایران، ارمنستان، ترکیه، سوریه و اسرائیل، از برنامه‌هایی حکایت دارد که می‌تواند مرزهای جنوب قفقاز را بازتعریف کرده و نفوذ قدرت‌های خارجی را به آستانه ایران برساند—در حالی که نظام حکمرانی داخلی، درگیر منازعات جناحی و رکود تصمیم‌گیری است.

به گزارش سرمایه فردا، بر اساس گزارش‌های دریافتی، مناسبات میان جمهوری آذربایجان و روسیه به شدت متشنج شده و این کشور گام‌هایی در جهت نزدیکی به آمریکا و دونالد ترامپ برداشته است.

جمهوری آذربایجان در حال مذاکره با ایالات متحده برای واگذاری کریدور راهبردی زنگزور به مدت صد سال به یک شرکت خصوصی آمریکایی است؛ این کریدور در امتداد مرز ایران و ارمنستان قرار دارد.

اطلاعات تکمیلی: هدف باکو از این اقدام، اتصال زمینی کشور به ترکیه و نخجوان، و در ادامه، دسترسی به سوریه و اسرائیل از طریق خاک ترکیه اعلام شده است.

پروژه مذکور با حمایت کامل رژیم اسرائیل و ایالات متحده در حال اجراست؛ اقدامی که به صورت عملی، دسترسی زمینی رژیم اسرائیل به مرزهای ایران را فراهم ساخته و عملاً مرز ایران با اروپا را قطع خواهد کرد.

ارمنستان واکنشی تند به این تحولات نشان داده، در حالی که دولت ترکیه از اظهار نظر در این باره خودداری کرده است.

تام باراک، سفیر آمریکا در ترکیه، تأیید کرده که واشنگتن برای خروج از بن‌بست مذاکرات صلح میان ارمنستان و آذربایجان، پیشنهاد اداره کریدور زنگزور از طریق قرارداد اجاره صدساله را ارائه داده است.

رئیس‌جمهور آذربایجان، الهام علی‌اف:

🔹 کریدور زنگزور نقطه اتصال کشورهای مختلف خواهد بود.

🔹 این اتفاق در مرز میان ایران و ارمنستان رقم خواهد خورد.

🔹 بخش آذربایجانی این مسیر ریلی تا بهار سال آینده تکمیل خواهد شد.

با نگاهی به تحولات منطقه و مواضع کشورهای همسایه، می‌توان دریافت که همسایگان ایران با سرعتی چشمگیر در حال حرکت راهبردی به سمت تقویت جایگاه ژئوپلیتیکی خود هستند. در مقابل، فضای سیاسی داخلی کشور همچنان گرفتار شعارزدگی، نزاع‌های جناحی و فقدان تحول در رویکردهای اقتصادی و حکمرانی است. اگر تغییر بنیادینی در سازوکارهای تصمیم‌گیری کشور صورت نگیرد، چشم‌انداز روشنی پیش روی ایران نخواهد بود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *