شکست پرسپولیس برابر خیبر خرم‌آباد، فقط یک باخت فوتبالی نبود؛ نقطه پایان مدیری بود که با وعده نظم آمد، با جام‌ها دوام آورد، اما با اعتراض‌ها رفت. رضا درویش پس از ۴۶ ماه مدیریت، در شبی پرتنش، استعفا داد و پرسپولیس را در آستانه تغییرات تازه قرار داد.

به گزارش سرمایه فردا، در فوتبال ایران، صبر هوادار کوتاه‌تر از عمر مدیران است. رضا درویش، مدیرعامل پرسپولیس، پس از نزدیک به چهار سال حضور در رأس باشگاه، در پی شکست هفته هفتم مقابل خیبر خرم‌آباد، استعفا داد. او که روزی با لقب «پرز ایرانی» وارد ساختمان باشگاه شد، حالا با فریادهای «حیا کن، رها کن» از همان ساختمان خداحافظی کرده است. درویش در دوره‌ای پر فراز و نشیب، دو قهرمانی لیگ، یک جام حذفی و یک سوپرجام را به نام خود ثبت کرد، اما در ماه‌های اخیر زیر تیغ انتقاد هواداران و رسانه‌ها قرار داشت. این گزارش، نگاهی است به پایان مدیریت طولانی‌ترین مدیر تاریخ لیگ برتری پرسپولیس، و آغاز مرحله‌ای تازه در باشگاهی که همیشه در مرکز توجه و بحران بوده است.

پرسپولیس در هفته هفتم لیگ مغلوب خیبر خرم‌آباد شد تا بحران سرخ‌پوشان به رنگ قرمز درآید. پس از این شکست رضا درویش، مدیرعامل پرسپولیس که چند ماهی است به خاطر سوءعملکردش مورد اعتراض شدید هواداران آن باشگاه قرار گرفته، بالاخره استعفا کرد.

رضا درویش ۳ سال و ۱۰ ماه بر صندلی مدیریت قرمزپوشان تکیه زد و از این حیث بیشترین مدت مدیریت این باشگاه در ادوار لیگ برتر را عهده‌دار بود. پرسپولیس در ۴۶ ماه مدیریت درویش ۲ قهرمانی لیگ، یک جام حذفی و یک سوپرجام را کسب کرد و با او فراز و نشیب های مختلفی را از سر گذراند. رضا درویش در منصب مدیریت قرمزپوشان پایتخت، هم اوج را تجربه کرد و هم حضیض را. هم از هواداران لقب فلورنتینو پرز(مدیرعامل رئال مادرید) را دریافت کرد و هم فریاد “حیا کن، رها کن” آنها را شنید و سرانجام در هفته هفتم لیگ جاری و در حالیکه تیمش فقط یک امتیاز بیشتر از تعداد بازی هایش کسب کرده(۷ بازی و ۸ امتیاز) و در رده دهم جدول قرار داشت، از سمتش کناره‌گیری کرد؛ استعفایی که اگر در پایان فصل قبل رخ می داد، چه بسا اوضاع خوشایندتری برای پرسپولیس و وجهه بهتری برای خود درویش به همراه داشت. وی گرچه آن ایام هم در پی اعتراض های ممتد هواداران استعفا کرد ولی با نظر هیات مدیره باشگاه و تا پایان نقل و انتقالات ماندگار شد که پس از آن نیز خودش مصر بر ماندن بود تا به نوعی معلوم شود استعفایش صوری و برای تلطیف فضا بوده است! شاید او اینک بیش از هر زمان دیگری سایه برکناری را بر سر خویش احساس می کرد و لذا شخصا پیشدستی نمود! همان هایی که روزی به وی لقب پرز می دادند اکنون قویا معتقدند جام های پرسپولیس در زمان درویش، میراث عملکرد برانکو و ناکامی این باشگاه با وی به دلیل اتمام میراث سرمربی کروات است. در مدتی که اعتراض ها به عملکرد درویش در رسانه ها و روی سکوها افزایش یافت، رفتارها، گاف ها و نقاط تاریک مدیریتی وی نمود یافت و توجه بیشتری نسبت به قبل پیدا کرد و مسلما پس از استعفای او و در بررسی عملکردش، افزایش و هویدایی مضاعف تری خواهد یافت.

پایان مدیریت رضا درویش در پرسپولیس، پایان یکی دیگر از “مدیران هزینه” در فوتبال ما و به احتمال زیاد ظهور نمونه مشابه دیگری از آن خواهد بود! مدیرانی که پس از جلوس بر این صندلی های شهرت‌آورِ پرمنفعت، دودستی آن را می چسبند و پس از رفتن نیز تمام تلاش خود را برای باز پس گیری‌اش می کنند و در این میان، آنکه لطمه اش را می خورد، فوتبال بی زبانی است که حال و روز نامساعدتر از قبلش را مشاهده می کنیم!

چرا نیمکت پرسپولیس آرام نداشت

از زاویه دیگر می توان واقعه را بررسی کرد؛ در شبی که خرم‌آباد غرق در هیاهو بود، نیمکت پرسپولیس آرام نداشت. شکست ۲ بر یک برابر خیبر لرستان فقط ۳ امتیاز از سرخ‌ها کم نکرد؛ بلکه سرنوشت مدیری را تغییر داد که ۴ سال در ساختمان باشگاه پرسپولیس دوام آورده بود. رضا درویش، مردی که روزی با وعده‌ نظم و ثبات آمده بود، پس از این ناکامی دیگر نخواست بماند. او نامه‌ کناره‌گیری‌اش را بی‌درنگ به هیات‌مدیره و مالکان باشگاه در بانک شهر ارسال کرد و برای نخستین بار، با پاسخ “بله” روبه‌رو شد.

واکنش‌ها سریع‌تر از تصور بود. رسانه‌ها هنوز مشغول تحلیل شکست بودند که خبر استعفای درویش در شبکه‌های اجتماعی پیچید. ساعتی بعد، روابط عمومی باشگاه تأیید کرد: مدیرعامل رفتنی شد و جای او را موقتا پیمان حدادی، رئیس هیات‌مدیره باشگاه گرفت.

درویش در ماه‌های اخیر زیر تیغ انتقاد قرار داشت. هر بازی، حتی با پیروزی، صدای شعارها از سکوها بلند می‌شد. مخالفانش او را مدیر بی‌احساس، محافظه‌کار و دور از هیجان می‌نامیدند؛ کسی که به‌جای شور و غیرت، از نظم و بودجه حرف می‌زد. اما همان آرامش، نقطه‌ قوتش هم بود. او در روزهایی که تیم دچار بحران مالی و انضباطی بود، با کمترین سروصدا از پس پرداخت‌ها و قراردادهای سنگین برآمد. با این حال در فوتبال ایران، دوام آرامش کوتاه است و همین که ۴ سال در سمت مدیریت پرسپولیس ماند، رکورددار مدیریت باشگاه در ۲۵ سال اخیر شد.

بعد از شکست مقابل خیبر، دیگر مجالی برای توضیح باقی نماند. مدیرعامل این بار لبخند نزد، به جای سخنرانی کوتاه خداحافظی کرد و گفت «کار را باید به دیگری سپرد». آن “دیگری” فعلاً حدادی است؛ مدیری از هیات‌مدیره که مأموریت دارد تیم را از هفته‌ هشتم بدون حاشیه نگه دارد تا مدیرعامل جدید انتخاب شود.

با این رفت‌وآمد تازه، باشگاه پرسپولیس دوباره در آستانه‌ تغییرات بزرگ قرار گرفته است. طی سال‌های گذشته، مدیران بسیاری آمدند و رفتند؛ اما درویش یکی از معدود چهره‌هایی بود که توانست در توفان خود را حفظ کند. از زمستان ۱۴۰۰، زمانی که جای مجید صدری را گرفت، بسیاری گمان نمی‌کردند بیش از چند ماه دوام بیاورد. اما او در سایه‌ نتایج مثبت و قهرمانی‌ها، تبدیل به نمادی از ثبات مدیریت در پرسپولیس شد.

مدیرعامل اسبق باشگاه سایپا اکنون پس از ۴ سال، پرونده‌ مدیریتش در پرسپولیس بسته شده؛ نه با تجلیل و مراسم خداحافظی، بلکه با خبری در یک بیانیه‌ کوتاه رسمی. همان بیانیه‌ای که در آن از «قدردانی از خدمات» سخن رفت، اما نه از دلخوری‌ها، نه از فشارها و نه از فاصله‌ای که میان مدیرعامل و هواداران ایجاد شد، حرفی زده نشد.

بسیاری در باشگاه می‌گویند این استعفا تصمیمی ناگهانی نبود. او بارها تهدید کرده بود اگر فشارها و دخالت‌ها ادامه یابد، کناره‌گیری می‌کند البته پیشتر اواخر فصل ۲۴، یک بار پس از شکست برابر سپاهان استعفا کرده بود. آن موقع هیات‌مدیره مخالفت کرد.اما این‌بار ورق برگشت.

فضای پس از شکست

فضای پس از شکست در خرم‌آباد چنان متشنج بود که دیگر کسی برای نگه‌ داشتن او تلاش نکرد. فریادهای هواداران در سکوها و حجم انتقادها در فضای مجازی، تصمیم مدیران بالادستی را تسریع کرد. شاید اگر بازی دیگری بود، درویش فرصت دیگری می‌یافت. اما فوتبال، مخصوصاً در تهران، صبر ندارد.

پرسپولیس امروز در حالی وارد مرحله‌ جدیدی می‌شود که هنوز چهره‌ مدیر آینده‌اش مشخص نیست. پیمان حدادی باید تا انتخاب نفر بعد، در قامت سرپرست باشگاه عمل کند و هم‌زمان تصمیم‌های فنی را نیز هماهنگ سازد. جلسه‌ هیات‌مدیره بزودی برگزار خواهد شد و گمانه‌زنی‌ها درباره گزینه‌های جدید آغاز شده است.

گفته می‌شود وحید هاشمیان سرمربی پرسپولیس هم در صف انتظار است.