با نزدیک شدن به سال ۲۰۳۰، صنعت خودرو در آستانه تحولی تاریخی قرار دارد. خودروهای برقی به‌سرعت جایگزین مدل‌های احتراق داخلی می‌شوند و سرمایه‌گذاری در موتورهای بنزینی، به‌زودی به قمار پرریسکی بدل خواهد شد. این تغییر نه‌تنها ساختار بازار را دگرگون می‌کند، بلکه آینده برندهای سنتی را نیز به چالش می‌کشد.

به گزارش سرمایه فردا، جهان در حال عبور از یکی از بزرگ‌ترین پیچ‌های تاریخ صنعت حمل‌ونقل است؛ پیچ تند و بی‌برگشتی که در آن، خودروهای بنزینی و دیزلی به تدریج از جاده اصلی کنار می‌روند و خودروهای برقی با شتابی بی‌سابقه جای آن‌ها را می‌گیرند. نمودارهای جهانی، نه پیش‌بینی، بلکه هشدارند: تا سال ۲۰۳۰، نیمی از خودروهای فروخته‌شده در جهان برقی خواهند بود و تا ۲۰۴۰، این نسبت به مرز ۹۰ درصد می‌رسد. به زبان ساده، موتورهای احتراق داخلی در کمتر از دو دهه به حاشیه رانده می‌شوند.

این تحول، برخلاف بسیاری از انقلاب‌های صنعتی، نه از رشد بازار بلکه از جابه‌جایی سهم‌ها ناشی می‌شود. بازار جهانی خودروهای سواری همچنان در محدوده ۷۵ تا ۸۰ میلیون دستگاه در سال باقی مانده، اما ترکیب آن به‌سرعت در حال تغییر است. این یعنی برندهایی که نتوانند خود را با این موج همسو کنند، نه‌تنها سهم بازار را از دست می‌دهند، بلکه سرمایه‌گذاری‌هایشان نیز پیش از بازگشت، بی‌ارزش خواهد شد.

برای سهام‌داران خودروسازان سنتی، این یک زنگ خطر است. هر دلار تازه‌ای که به توسعه موتورهای بنزینی اختصاص یابد، ممکن است هرگز بازنگردد. حاشیه سود برندهایی که در تولید انبوه خودروهای برقی تعلل کنند، به‌سرعت کاهش می‌یابد. زنجیره‌های تأمین قطعات سنتی، از پیستون و گیربکس گرفته تا اگزوز در مسیر نابودی قرار دارند.

در مقابل، آینده از آنِ صنایع نوظهور است: باتری‌های لیتیوم-یون، نیکل و کبالت، زیرساخت‌های شارژ سریع، و هوش مصنوعی خودرو. اگر تا دیروز نفت و موتورهای احتراقی ستون فقرات اقتصاد حمل‌ونقل بودند، امروز سرمایه‌ها باید به سمت برق پاک و فناوری‌های دیجیتال روانه شوند.

این دگرگونی، تنها یک تغییر تکنولوژیک نیست؛ بازتعریف ارزش، سود و آینده است. و برای مدیران و سهام‌داران خودروسازان سنتی، ادامه مسیر فعلی چیزی جز بازی با کبریت در انبار بنزین نخواهد بود. آینده از راه رسیده و تنها کسانی که به‌موقع تغییر مسیر دهند، در آن جایی خواهند داشت