در رقابت‌های جهانی تکواندو در ووشی چین، سه تن از چهار مدال‌آور المپیکی ایران پیش از رسیدن به مراحل پایانی حذف شدند؛ اتفاقی که نه‌تنها انتظارات را بر باد داد، بلکه زنگ خطر را برای آینده این رشته به صدا درآورد. حالا همه نگاه‌ها به مبینا نعمت‌زاده دوخته شده؛ آخرین امید تیمی که روزگاری نماد افتخار بود.

به گزارش سرمایه فردا، در حالی‌که بیست‌وهفتمین دوره رقابت‌های قهرمانی جهان در رشته تکواندو در شهر ووشی چین به روزهای پایانی خود نزدیک می‌شود، کارنامه تیم ملی ایران با شوکی بزرگ همراه شده است. از میان چهار مدال‌آور المپیکی حاضر در این رقابت‌ها، سه نفر پیش از رسیدن به مراحل پایانی از دور مسابقات کنار رفته‌اند؛ اتفاقی که کمتر کسی انتظارش را داشت و حالا به یکی از تلخ‌ترین روایت‌های تکواندوی ایران در سال‌های اخیر بدل شده است.

آرین سلیمی، دارنده مدال طلای المپیک پاریس در وزن ۸۷+ کیلوگرم، نخستین قهرمانی بود که با شکست ناباورانه مقابل آندری هاربر از اوکراین در مرحله یک‌هشتم نهایی، از گردونه رقابت‌ها حذف شد. سلیمی که در ماه‌های اخیر به عنوان چهره‌ای شکست‌ناپذیر در وزن سنگین شناخته می‌شد، در مبارزه‌ای که از او انتظار پیروزی می‌رفت، با نتیجه ۲ بر ۱ مغلوب شد؛ شکستی که نه‌تنها برای کادر فنی، بلکه برای جامعه ورزش ایران غیرقابل باور بود.

پیش از او، مهران برخورداری، نایب‌قهرمان المپیک پاریس در وزن منهای ۸۰ کیلوگرم، نیز نتوانست از مرحله مقدماتی عبور کند. ناهید کیانی، دیگر ستاره تیم ملی و دارنده مدال نقره المپیک ۲۰۲۴، نیز با عملکردی دور از انتظار از دور رقابت‌ها کنار رفت. این در حالی است که فدراسیون تکواندو روی مدال‌آوری این سه چهره حساب ویژه‌ای باز کرده بود و حذف زودهنگام آن‌ها، ضربه‌ای جدی به اعتبار و روحیه تیم وارد کرد.

در میان این ناکامی‌ها، تنها مبینا نعمت‌زاده باقی مانده است؛ دختری که باید در روز پایانی مسابقات، در وزن منهای ۵۳ کیلوگرم روی شیابچانگ برود و آخرین امید تیم ملی برای کسب مدال را زنده نگه دارد. حالا همه نگاه‌ها به او دوخته شده؛ به نماینده‌ای که باید بار شکست‌های دیگران را به دوش بکشد.

کیفیت مبارزات نمایندگان ایران

نکته نگران‌کننده‌تر، کیفیت مبارزات نمایندگان ایران در این دوره از رقابت‌هاست. تحلیل‌گران معتقدند که مبارزات قهرمانان المپیکی ایران در چین، خشک، بی‌روح و فاقد تاکتیک‌های مؤثر بوده است. به نظر می‌رسد برخی از این ورزشکاران، پس از درخشش در المپیک، در باد مدال‌های گذشته خوابیده‌اند و با آمادگی ذهنی و فنی لازم وارد میدان جهانی نشده‌اند.

این ناکامی‌ها در شرایطی رخ داده که ریاست فدراسیون تکواندو بر عهده هادی ساعی، پرافتخارترین ورزشکار المپیکی ایران است؛ چهره‌ای که خود نماد سال‌های طلایی این رشته بوده و حالا باید پاسخگوی افولی باشد که زیر نظر او رقم خورده است. ساعی که همواره در رقابت پنهان با علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی، قرار داشته، حالا باید تمام امید خود را در مبینا نعمت‌زاده خلاصه کند.

آمار این دوره از رقابت‌ها برای ایران به‌راستی نومیدکننده است: از چهار نماینده المپیکی، سه نفر حذف شده‌اند و تنها یک نفر باقی مانده که هنوز مبارزه‌اش آغاز نشده است. این وضعیت، بیش از آنکه یک ناکامی مقطعی باشد، نشانه‌ای از نیاز فوری به بازنگری در ساختار فنی و مدیریتی تیم ملی است.

در نهایت، صرف‌نظر از نتیجه‌ای که مبینا نعمت‌زاده در روز پایانی کسب خواهد کرد، یک نکته روشن است: فدراسیون تکواندو نیازمند تصمیمی جدی و فوری برای بازسازی کادر فنی و بازگرداندن روحیه رقابت‌طلبی به تیم ملی است. تکواندو، در کنار کشتی، یکی از ستون‌های اعتبار ورزش ایران در عرصه جهانی است و این را بیش از هر کسی، خود هادی ساعی می‌داند. از این‌رو، شاید وقت آن رسیده باشد که او نه‌تنها به گذشته پرافتخارش، بلکه به آینده‌ای که در خطر است، با نگاهی تازه بنگرد.