نخستین حضور سولماز حسینی در قاب تصویر با نقشی پرچالش در سریال «شغال» آغاز شد؛ نقشی که فراتر از روایت داستانی، به تجربه زیسته زنان ایرانی گره خورد و او را در برابر قضاوت‌ها، مسئله خشونت جنسی و ضرورت ساختن هویتی مستقل در مسیر بازیگری قرار داد.

به گزارش سرمایه فردا، برای بسیاری از بازیگران، ورود به دنیای تصویر با نقش‌های کوتاه و حاشیه‌ای آغاز می‌شود؛ اما سولماز حسینی مسیر متفاوتی را تجربه کرد. او با نقش «تارا» در سریال «شغال» به قلب یکی از حساس‌ترین زخم‌های اجتماعی قدم گذاشت؛ نقشی که نه تنها یک روایت نمایشی، بلکه بازتابی از واقعیت‌های زیست زنان ایرانی بود. این تجربه برای حسینی فرصتی شد تا از عبور از قضاوت‌ها، ایستادن زیر نور دوربین و مواجهه با مسئله خشونت جنسی سخن بگوید و نگاهش به مسئولیت اجتماعی هنر را بازتعریف کند.

حسینی بازیگری را ابتدا به‌عنوان یک کنجکاوی ساده آغاز کرد؛ اما خیلی زود دریافت که این مسیر شوخی‌بردار نیست. کلاس‌های بازیگری به بخشی جدی از زندگی‌اش بدل شد و او فهمید که این حرفه بر اعصاب، روان و حتی نگاه انسان به زندگی تأثیر می‌گذارد. انتخاب او برای نقش «تارا» با حساسیت‌های فراوان همراه بود و به گفته خودش، از فیلترهای سختی عبور کرد تا نشان دهد کیفیت نقش اولویت مطلق است.

«تارا» برای حسینی نماینده طیف وسیعی از تجربه‌های زنانه است؛ زنی گرفتار میان عشق، وابستگی و فراموشی خود. او بار نقش مادری را در رابطه به دوش می‌کشد؛ اشتباهی رایج که بسیاری از زنان تجربه می‌کنند. حسینی امیدوار است هیچ‌کس شبیه تارا نشود یا اگر تجربه‌ای مشابه داشت، بتواند از آن عبور کند.

او کلیشه‌های زنانه در سینما را نه صرفاً تکرار، بلکه ضرورتی اجتماعی می‌داند؛ زیرا نمایش این آسیب‌ها می‌تواند به آگاهی جمعی منجر شود. پرداختن به موضوع خشونت جنسی در «شغال» برای او جسارت‌برانگیز بود؛ چرا که به باورش، تصویر کردن این زخم راهی برای شکستن چرخه پنهان‌کاری و ایجاد گفت‌وگو در جامعه است.

حسینی از فشار روانی صحنه‌های پرتنش نیز سخن می‌گوید؛ فضایی سنگین که حتی پشت دوربین هم ادامه داشت و او را بارها مجبور به ترک صحنه برای نفس تازه کردن کرد. با این حال، او قضاوت‌ها را بخشی جدایی‌ناپذیر مسیر تازه‌واردان می‌داند و ترجیح داده در برابر نقدها سکوت کند.

در پاسخ به این پرسش که کدام بُعد تارا به خودش نزدیک‌تر است، حسینی بر قدرت زنانه تأکید می‌کند؛ زنی که ظرفیت ایستادن دارد، حتی اگر گاهی فراموش کند چقدر توانمند است. پیام او برای زنان ساده و صریح است: هیچ‌کس را با اجبار نگه ندارید، ارزش انسان‌ها به آزادی و عزت نفس‌شان گره خورده است.

در پایان، حسینی تجربه حضورش در «شغال» را فرصتی برای یادگیری می‌داند و تأکید می‌کند که در آغاز مسیر است و یادگرفتن مهم‌ترین هدف اوست. برای او، این نقش صرفاً یک تجربه بازیگری نبود؛ بلکه آزمونی اجتماعی بود که نگاهش به هنر و مسئولیت آن را عمیق‌تر کرد. «شغال» برای سولماز حسینی آغاز راهی تازه است؛ راهی که با جسارت، آگاهی و تلاش ادامه خواهد یافت.