نحوه توسعه مهارتهای شغلی در شرق آسیا

به گزارش سرمایه فردا، حمید رضا حاجی اشرفی: مجمع کشورهای جنوب شرق آسیا ( آسه آن ) در سال ۱۹۶۷ با مشارکت ده کشور عضو کامبوج ، برونئی ، اندونزی ، لائوس ، مالزی ، میانمار ، فیلیپین ، سنگاپور ، تایلند ، ویتنام تشکیل گردید.آنها از سال ۲۰۱۵ در یک تصمیم مشترک تبدیل به یک منطقه مهم تبادل نیروهای کار دارای توسعه مهارتهای شغلی شدند.
ناپیوستگی و عدم هم سویی نظام آموزش نظری با تحصیلات ثانویه تکمیلی و گسستگی بین نظام اموزش عالی با آموزش های مورد نیاز مشاغل و بازار کار کشورهای عضو آ سه آن را رنج میداد .
کارشناسان آموزشی در آسه آن پس از تحقیقات مفصل پی بردند که ؛ کشورهای منطقه در عین تلاش برای ارتقا جایگاه علمی و دانشگاهی به منظور بدست آوردن استقلال اقتصادی – سیاسی به موازات باید از نیازهای بازار کار ، محیط کسب و کار ملی و منطقه ای ، اولویت های تحقیقاتی مورد نیاز اکوسیستم کسب و کار منطقه ای و جهانی آشنا باشند .
به همین منظور کشورهای (آ سه آن ) برای رسیدن به یک نظام اموزش عالی هماهنگ بین ده کشور عضو در چهار محور که شامل : تحرک و پویایی نظام آموزشی ( به روز رسانی سیستم آموزشی همسو با تحولات تکنولوژی ) – نحوه انتخاب و تعامل دانشجو و اساتید – نحوه انتخاب رشته ها و واحدهای درسی – ارزشیابی کیفیت دوره ها و اعتبار سنجی محتوای دروس و برنامه های آموزشی در راستای ارتقا خوشه های پژوهشی با همدیگر همکاری می‌کنند .

تجربه کشورها در توسعه مهارتهای شغلی

تجربه همکاری کشورهای ( آسه آن) در پیوستگی بین نظام آموزش نظری با توسعه مهارتهای شغلی با هدف تامین نیاز بازار کار موجب رشد و پیشرفت های اقتصادی آنها گردیده است. بی دلیل نیست که دانشمندان اقتصاد توسعه با توجه به پیشرفت های تحسین برانگیز کشورهای آسه آن با اتکا بر سرمایه های انسانی و نیروی فکری جوانان تحصیل کرده که از چنبره فقر و چالش اختلاف شدید درآمد دهک های مختلف جامعه گذر کرده و توانسته اند رفاه نسبی و نسبتا مناسب را در جوامع خویش پیاده سازی کنند.
در صورتیکه این کشورها فاقد منابع طبیعی و ثروت های معدنی هستند . حتی اندونزی هم بعلت کاهش شدید ذخائر چاههای نفتی از نیمه دوم دهه ۸۰ از جرگه عضو سازمان کشورهای صادر کننده نفت ، اوپک خارج شد ،ثروت تک محصولی نفتی را از دست داد و مجبور شد با اتکا به دانش و مهارتهای کار بسوی توسعه برود. به دلیل اینکه [ سلولهای خاکستری مغز ] دانشمندان ، اساتید دانشگاهها و جوانان کشورهای جنوب شرقی آسیا موجب متحول گشتن وضعیت اقتصادی و صنعتی و پیشرفت های متوازن آنها شده ،شعار جهانی [ سرمایه های انسانی ، اصلی ترین منبع ثروت کشورها ] هستند را مطرح نموده اند.

اقدامات کشورها برای دستیابی به توسعه

راهی که کشورهای توسعه یافته و فراصنعتی رفته اند را کشور ما نیز لاجرم باید برود. نظام آموزشی یک کشور وقتی موجب بهره وری ملی میگردد که کلیه نیازهای علمی – تجربی  اکوسیستم محیط کسب و کار را تامین کند .کشور عزیز ما نیز لازمست نظام آموزش نظری را به آموزش های فنی و حرفه ای متصل کند.
فراتر از توسعه مهارتهای شغلی، توسعه اقتصادی منطقه و افزایش صادرات غیر نفتی و کاهش اختلافات منطقه ای بطور استراتژیک در دستور کشورهای آسیایی قرار دارد. این موضوع نه تنها پتانسیل استقرار نظام آموزشی مهارت پرور در داخل را ایجاد کرد ،بلکه می تواند نقش راهبردی در بین کشورهای همسایه و منطقه غرب آسیا ایفا کند . در ابتدای قرن ۱۵ هجری شمسی ، ایران می تواند با استقرار نظام آموزشی یکپارچه نظری – مهارتی فنی – حرفه ای چالش های گلوگاهی مانع توسعه را که از دوران سلسله صفویه دامنگیر اقتصاد ایران گردیده را برای همیشه حذف کند  …