استقلالِ بی‌نقشه

به گزارش سرمایه فردا، استقلال در دیداری که باید گام بلندی به‌سوی صعود برمی‌داشت، با ترکیبی به میدان رفت که بیشتر شبیه بازگشت به تنظیمات پیش‌فرض یک تیم ناآماده بود. غیبت حبیب فرعباسی در دروازه و علیرضا کوشکی در خط حمله، دو غیبت کلیدی بودند که ساپینتو نتوانست برایشان جایگزین‌های مناسبی پیدا کند.

در حالی که زوج رزاقی‌نیا و احمدی در خط میانی طی هفته‌های اخیر به نقطه اتکای استقلال تبدیل شده بود، سرمربی پرتغالی با جابه‌جایی عجیب، دیدیه اندونگ را کنار رزاقی‌نیا قرار داد و احمدی را به جلو هل داد. منیر حدادی هم که در نقش پلی‌میکر عملکرد درخشانی داشت، به اجبار به پست وینگر چپ منتقل شد—جایی که نه آزادی عمل داشت و نه تأثیرگذاری گذشته.

نتیجه این تغییرات، میانه‌زمینی کند، بی‌تحرک و فاقد خلاقیت بود. اندونگ و رزاقی‌نیا با سبک بازی مشابه، عملاً یکدیگر را خنثی کردند و احمدی که باید در نقش مکمل بازی می‌کرد، در نقش اصلی گم شد. منیر هم در پست جدیدش محو شد و استقلال عملاً از عمق زمین فلج شد.

گل اول الوحدات، حاصل اشتباه فردی سامان فلاح بود، اما ریشه در همان آشفتگی ساختاری داشت. استقلال با گل احمدی به بازی برگشت، اما شکل بازی، نشانی از تیمی که در هفته‌های اخیر دیده بودیم نداشت. حردانی که در بازی‌های قبل درخشان بود، این‌بار پراشتباه و بی‌انگیزه ظاهر شد. تیمی که باید برای صعود می‌جنگید، بیشتر شبیه تیمی بود که از درون تهی شده است.

در نیمه دوم، ساپینتو با آوردن قلی‌زاده و بیرون کشیدن اندونگ، سعی کرد تعادل را بازگرداند، اما اشتباهات ادامه یافت. ورود داکنز نازون به‌جای سحرخیزان، عملاً خط حمله را از تحرک انداخت. نازون با بدنی سنگین و دور از فرم، نه تهدیدی برای دفاع حریف بود و نه نقطه اتکایی برای حمله. خروج یاسر آسانی و سپس منیر، استقلال را از هرگونه خلاقیت تهی کرد.

در نهایت، استقلال با خوش‌شانسی از دریافت گل دوم گریخت. اما آنچه در این بازی آشکار شد، فراتر از یک اشتباه تاکتیکی بود. تیم ساپینتو نشان داد که به‌محض تغییر در ترکیب اصلی، دچار فروپاشی ذهنی و فنی می‌شود. این یعنی استقلال هنوز به‌جای سیستم، به ستاره‌ها وابسته است.

حالا آبی‌ها برای صعود، باید در دو بازی سخت مقابل الوصل و المحرق، هم نتیجه بگیرند و هم تفاضل گل را جبران کنند. اما پیش از آن، ساپینتو باید یک سؤال اساسی را پاسخ دهد: آیا می‌تواند تیمی بسازد که با یک غیبت، فرو نریزد؟ یا همچنان قرار است استقلال، تیمی باشد که فقط با ترکیب کامل و بی‌نقص، قابل اعتماد است؟

پاسخ این سؤال، سرنوشت استقلال در آسیا را تعیین خواهد کرد.

از اشتباه تاکتیکی تا بحران هویتی

آنچه در بازی با الوحدات رخ داد، صرفاً یک اشتباه ترکیبی نبود؛ نشانه‌ای بود از شکنندگی ساختار ذهنی استقلال. تیمی که با چند غیبت کلیدی، نه‌تنها فرم بازی‌اش را از دست داد، بلکه اعتماد به نفس جمعی‌اش نیز فرو ریخت. این استقلال، به‌جای آنکه با تغییرات تطبیق یابد، در برابر آن فروپاشید—و این، نشانه‌ای از بحران هویتی است.

ساپینتو، مربی‌ای با انرژی بالا و سبک هجومی، در لحظات بحرانی به‌جای بازسازی، به آزمون‌های تازه روی می‌آورد. اما آزمون‌های بدون پشتوانه، در بازی‌های حساس آسیایی، بیشتر به قمار شباهت دارند تا تدبیر. تعویض‌های پیاپی، جابه‌جایی‌های بی‌منطق، و بی‌توجهی به زوج‌های موفق، نشان داد که استقلال هنوز به‌جای سیستم، به ستاره‌ها وابسته است و این وابستگی، در غیاب آن‌ها، به سردرگمی منجر می‌شود.

از سوی دیگر، تیمی که برای صعود می‌جنگد، باید ذهنی آماده داشته باشد. اما استقلال در این بازی، خسته، بی‌انگیزه و پراشتباه ظاهر شد. نه فقط از نظر فنی، بلکه از نظر روانی، تیمی بود که انگار خودش را باور نداشت. این فقدان باور، خطرناک‌تر از هر اشتباه تاکتیکی است. چون تیمی که خودش را باور ندارد، حتی با بهترین ترکیب هم نمی‌برد.

در دو بازی آینده، استقلال باید با الوصل و المحرق روبه‌رو شود دو تیمی که نه‌تنها از نظر فنی، بلکه از نظر ذهنی، چالش‌برانگیز هستند. برای عبور از این مرحله، ساپینتو باید فراتر از ترکیب، به بازسازی ذهنی تیم فکر کند. باید اعتماد را بازگرداند، باید ساختار را تثبیت کند، و باید نشان دهد که استقلال، تیمی است که با هر ترکیب، می‌تواند بجنگد.

در نهایت، مسیر صعود از آسیا، از دل بازنگری در مدل هدایت می‌گذرد. استقلال باید از وابستگی به چهره‌ها عبور کند و به یک سیستم منسجم برسد سیستمی که حتی در غیاب مهره‌های کلیدی، بتواند معنا داشته باشد. این معنا، همان چیزی است که در بازی با الوحدات گم شد. و حالا، زمان بازیابی آن فرا رسیده است.

پایان ماست‌مالی یا آغاز برخورد واقعی؟

ماجرای آرمین سهرابیان تنها یک پرونده فردی نیست؛ نشانه‌ای است از شکاف عمیق میان حرفه‌ای‌گری و مدیریت در فوتبال ایران. استقلال اگر می‌خواهد در مسیر موفقیت آسیایی قدم بردارد، باید از این تجربه درس بگیرد و نشان دهد که بی‌انضباطی دیگر جایی در این تیم ندارد.

آنچه امروز استقلال با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند، فراتر از یک بازیکن خاطی است؛ این یک آزمون جدی برای مدیریت باشگاه است. اگر برخورد با بی‌انضباطی تنها به تعهدنامه و جریمه‌های بی‌اثر ختم شود، پیام واضحی به کل تیم مخابره می‌شود: «خط قرمزها واقعی نیستند.» و همین پیام، بزرگ‌ترین ضربه به انسجام تیم خواهد بود.

سهرابیان در ماه‌های اخیر بیش از آنکه در زمین دیده شود، در حاشیه‌ها حضور داشته است. این وضعیت نه تنها جایگاه او را به خطر انداخته، بلکه اعتماد هواداران را نیز سست کرده است. هواداری که بارها شاهد اشتباهات مرگبار و رفتارهای نسنجیده بوده، دیگر نمی‌تواند به بازیکنی که پیراهن استقلال را بر تن دارد، به چشم یک مدافع قابل اتکا نگاه کند.

بازگشت او به تمرینات پس از یک جلسه انضباطی دیگر، اگر تنها به یک تعهد کاغذی محدود شود، چیزی جز مقدمه‌ای برای بحران بعدی نخواهد بود. استقلال باید نشان دهد که پیراهن این تیم حرمت دارد و هر کس آن را بر تن می‌کند باید وزنش را بفهمد. در غیر این صورت، تکرار اشتباهات اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

هواداران استقلال امروز بیش از هر زمان دیگری خواهان شفافیت و قاطعیت هستند. آنها می‌دانند که تیمی با سودای موفقیت آسیایی نمی‌تواند بار حاشیه‌های چند بازیکن را به دوش بکشد. مدیرانی که عادت دارند مشکلات را زیر فرش پنهان کنند، تنها زمینه‌ساز تکرار بحران‌ها خواهند بود. استقلال نیازمند مدیریتی است که نه در ظاهر، بلکه در عمل نشان دهد بی‌انضباطی هزینه دارد و هیچ بازیکنی فراتر از تیم نیست.

سهرابیان می‌تواند دوباره بدرخشد، اما تنها در صورتی که از این تجربه درس بگیرد و مسیر حرفه‌ای‌گری را انتخاب کند. اگر نه، بازگشت او تنها یک توقف کوتاه در مسیر حاشیه‌های بعدی خواهد بود. استقلال دیگر فرصت تکرار چنین اشتباهاتی را ندارد؛ امروز زمان تصمیم‌های واقعی است، نه نمادین.

در نهایت، این بحران یک هشدار جدی است: وقتی بازیکنی توان مراقبت از خلوت شخصی‌اش را ندارد، چگونه می‌توان کلید ۱۸ قدم خودی را به او سپرد؟ استقلال اگر می‌خواهد تیمی منسجم و قابل اتکا بسازد، باید این پرسش را جدی بگیرد و پاسخی قاطع به آن بدهد.