در آمریکا، جایی که دموکراسی با شفافیت و حضور در میان مردم تعریف می‌شود، حالا شماری از مقامات ارشد دولت ترامپ برای حفظ امنیت خود و خانواده‌هایشان به پادگان‌های نظامی پناه برده‌اند. این جابه‌جایی بی‌سابقه، نشانه‌ای است از شکاف عمیق اجتماعی و سیاسی در کشوری که روزگاری خانه سیاستمدارانش، در قلب جامعه بود.

به گزارش سرمایه فردا،صبحی پاییزی در شمال آرلینگتون، و زنی که با لحنی تهدیدآمیز به کتی میلر، همسر استیون میلر، مشاور جنجالی دونالد ترامپ، هشدار می‌دهد: «هرجا بروی، دنبالت می‌آیم.» این صحنه، که کتی آن را در فاکس‌نیوز «رعب‌آور» توصیف کرد، تنها یکی از نشانه‌های فضای ملتهب سیاسی در آمریکای امروز است. تهدیدها، اعتراض‌ها و افشای آدرس‌های شخصی، حالا مقامات دولت ترامپ را به جایی رسانده که خانه‌های امن‌شان نه در محله‌های مرفه، بلکه در پادگان‌های نظامی اطراف واشنگتن تعریف می‌شود. این گزارش، روایتی است از عقب‌نشینی تدریجی سیاستمداران از فضای عمومی، و تبدیل ارتش به سپر حفاظتی یک جناح سیاسی.

ماه گذشته، در یکی از صبح‌های پاییزی، کتی میلر، همسر استیون میلر و مادر سه فرزند خردسال، از خانه‌اش در محله‌ای امن در شمال آرلینگتون، ویرجینیا بیرون آمد و ناگهان با زنی مواجه شد که با لحنی تهدیدآمیز گفت: «هرجا بروی، دنبالت می‌آیم.» کتی بعدها در برنامه‌ای تلویزیونی این تجربه را «رعب‌آور» توصیف کرد. این اتفاق همزمان با ترور چارلی کرک رخ داد، اما برای خانواده میلر تازگی نداشت؛ تهدیدها و فشارها مدت‌هاست که سایه‌ای سنگین بر زندگی آن‌ها و دیگر مقامات دولت ترامپ انداخته است.

در هفته‌های منتهی به قتل کرک، فعالان ضد ترامپ به‌طور مداوم در محله میلرها تجمع می‌کردند. پوسترهایی با تصویر استیون میلر، معمار سیاست‌های ضد مهاجرتی ترامپ، در محله نصب شده بود که او را «نازی» و «مرتکب جنایت علیه بشریت» می‌خواند. در نتیجه، میلر نیز به جمع رو‌به‌رشد مقامات ارشد دولت ترامپ پیوست که برای حفظ امنیت، خانه‌های شخصی‌شان را ترک کرده و به محوطه‌های نظامی اطراف واشنگتن پناه برده‌اند—جایی که از اعتراض‌ها و تهدیدهای بالقوه در امان باشند.

کمبود مسکن در پادگان‌ها

پس از افشای آدرس محل سکونت کریستی نوم، وزیر امنیت داخلی، توسط دیلی‌میل، او نیز خانه‌اش را ترک کرد و به اقامتگاهی در پایگاه مشترک آناکوستیای-بولینگ نقل مکان کرد. مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، و پیت هگست، وزیر دفاع، نیز در پایگاه فورت مک‌نیر ساکن شده‌اند. دن دریسکول، وزیر ارتش، خانه‌ای در پایگاه مایر-هندرسون هال به تملک خود درآورده و به این فهرست افزوده شده است. برخی دیگر از مقامات، از جمله یک مقام ارشد امنیتی که نامش فاش نشده، نیز پس از قتل کرک به توصیه نهادهای امنیتی به تأسیسات نظامی نقل مکان کرده‌اند.

این روند، حالا به کمبود مسکن در پادگان‌ها منجر شده است. تولسی گابارد، مدیر اطلاعات ملی، در آغاز دوره دوم ترامپ درخواست انتقال به مک‌نیر را ثبت کرد اما به دلیل نبود فضا، موفق به نقل مکان نشد. هرچند در دولت‌های پیشین نیز نمونه‌هایی از سکونت مقامات در پایگاه‌ها وجود داشت مانند رابرت گیتس یا مایک پومپئو—اما هرگز این تعداد مقام سیاسی به‌طور همزمان در تأسیسات نظامی ساکن نبوده‌اند.

این تغییر، مرز میان سیاست غیرنظامی و ساختار نظامی را کمرنگ کرده است. ترامپ ارتش را به بازیگری فعال در سیاست داخلی بدل کرده و نیروهای گارد ملی را به شهرهای تحت کنترل دموکرات‌ها اعزام کرده است. او این شهرها را «زمین‌های آموزشی» در نبرد با «دشمن درون» خوانده است.

آدریا لارنس، استاد دانشگاه جانز هاپکینز، می‌گوید: «در یک دموکراسی سالم، ارتش باید برای دفاع از کل کشور آماده باشد، نه فقط یک حزب.» اما حالا خانه‌هایی که برای ژنرال‌های سه و چهار ستاره طراحی شده بودند، به مقامات سیاسی واگذار شده‌اند—خانه‌هایی که حتی برای خانواده‌های دارای کودک مناسب نیستند. ارتش در گزارشی به کنگره اعلام کرده که برای آماده‌سازی خانه پیت هگست در مک‌نیر، بیش از ۱۳۷ هزار دلار هزینه شده است.

این وضعیت، فرصتی تازه برای منتقدان فراهم کرده است: انتقاد از هزینه‌کرد منابع عمومی برای حفاظت از مقامات سیاسی. واقعیت این است که آمریکا دیگر برای برخی از مقامات خودش، خانه‌ای امن به حساب نمی‌آید. اگر روند فعلی ادامه یابد، شاید در آینده‌ای نه‌چندان دور، پادگان‌ها به اقامتگاه دائمی سیاستمداران بدل شوند—و این، نشانه‌ای نگران‌کننده از افول اعتماد عمومی و تشدید قطبی‌سازی در قلب دموکراسی آمریکاست.