مشکل باشگاه استقلال چیست

به گزارش سرمایه فردا، آنچه امروز استقلال تجربه می‌کند، صرفاً یک افت مقطعی در نتایج نیست؛ بلکه بازتابی از ترکیب ناقص، نیمکت خالی و مدیریتی است که بیش از زمین، در فضای مجازی غرق شده است. پاشازاده در روایت خود از وضعیت تیم، استقلال را باشگاهی بزرگ می‌داند که با تصمیم‌های کوچک اداره می‌شود؛ تصمیم‌هایی که نه‌تنها کیفیت فنی را پایین آورده، بلکه اعتماد هواداران را نیز فرسوده کرده است. او هشدار می‌دهد اگر این مسیر ادامه یابد، استقلال نه در آسیا و نه حتی در لیگ داخلی مدعی واقعی نخواهد بود.

من این موارد را از روی عصبانیت لحظه‌ای یا برای جلب توجه نمی‌نویسم. سال‌ها در استقلال زندگی کرده‌ام، فشار قهرمانی را می‌شناسم و خوب می‌دانم این پیراهن چه وزن سنگینی دارد. درست به همین دلیل، امروز نمی‌توانم نسبت به آنچه در استقلال می‌گذرد بی‌تفاوت باشم. ۳ تساوی پی در پی مقابل پرسپولیس، ملوان و خیبر فقط نتایج ساده نیست؛ نشانه‌ای دیگر از مسیری است که اشتباه طی می‌شود.

استقلال امروز در میانه میدان و خط حمله مشکل جدی دارد. تیم کند و فاقد ریتم است و در فاز هجومی حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد. من از همان ابتدا گفتم بعضی انتخاب‌ها اشتباه است. بازیکنی که قرار است مغز متفکر وسط زمین باشد اما فقط چند متر توپ را جابه‌جا می‌کند و خروجی خاصی ندارد، نمی‌تواند استقلال را جلو ببرد. این بحث شخصی نیست؛ بحث کیفیت است و استقلال از نظر کیفی آسیب دیده.

نیمکت استقلال خالی است

مشکل فقط ۱۱ نفر اصلی هم نیست. نیمکت استقلال خالی است. به محض مصدومیت یکی دو بازیکن کلیدی، تیم از شکل می‌افتد. تعویض‌ها نه‌تنها کمکی نمی‌کنند، بلکه کیفیت را پایین‌تر می‌آورند. این یعنی تیم درست بسته نشده. تیمی که با یک غیبت به بن‌بست می‌خورد، مدعی نیست. خوش‌شانس هستیم که بعضی بازی‌ها مساوی می‌شود اگرنه شرایط می‌توانست بدتر هم باشد.

اما ریشه ماجرا بالاتر از زمین است. استقلال امروز از نظر مدیریتی دچار مشکل جدی است. پنجره نقل‌وانتقالات بسته است و کسی پاسخ روشنی نمی‌دهد چرا؟! هوادار حق دارد بداند چه اتفاقی افتاده. با این وضعیت، نه‌تنها تقویتی در نیم‌فصل در کار نخواهد بود، بلکه اگر همین روند ادامه پیدا کند، نهایت جایگاه استقلال رتبه‌های پنجم یا ششم جدول خواهد بود و با چند نتیجه بد، بحرانی مانند فصل گذشته هم دور از ذهن نیست.

اینجا لازم است صریح درباره یک اسم صحبت کنم؛ علی تاجرنیا. در عمل، همه تصمیم‌ها به یک نفر ختم می‌شود. سؤال من ساده است: خریدهایی مثل جنپو و نازون با کدام نظر فنی انجام شده؟ کدام کارشناس یا مربی چنین انتخاب‌هایی را تأیید کرده؟ من خیلی واضح می‌گویم جنپو را حتی در سطح لیگ دسته دوم هم بازیکن مؤثر نمی‌دانم. نازون هم بیشتر درگیر هواست تا فوتبال. این‌ها حرف احساسی نیست؛ ارزیابی فنی است.

وقتی بازیکنی مثل کوشکی از زمین بیرون می‌رود، نیمی از تیم از کار می‌افتد. جانشین‌ها نمی‌توانند چیزی اضافه کنند. این یعنی خریدها غلط بوده. وقتی همه تصمیم‌ها متمرکز می‌شود و پاسخ‌گویی وجود ندارد، نتیجه همین می‌شود. تاجرنیا باید شفاف توضیح بدهد این مسیر بر چه اساسی انتخاب شده.

بدتر از همه، فرار از واقعیت است. انداختن همه چیز گردن داوری یا حاشیه‌ها یعنی نخواستن دیدن ضعف‌های خودمان. بله! داوری مشکل دارد، اما استقلال امروز قبل از هر چیز با مشکلات فنی و مدیریتی دست‌وپنجه نرم می‌کند.

قهرمانی با توئیت و استوری به دست نمی‌آید. مدیریت غرق فضای مجازی شده و فکر و ذکرش مجازی است. استقلال با عکس گرفتن بعد از یک برد ساخته نمی‌شود. این باشگاه را از رختکن تا دفتر، کوچک کرده‌اند. استقلال بزرگ است، اما اگر با مدیریت کوچک اداره شود، نتیجه‌اش همین خواهد بود. هوادار ناراحت است، نه از سر لج‌بازی، بلکه چون می‌بیند با این همه هزینه، تیم حتی در لیگ داخلی هم مدعی واقعی نیست، چه رسد در آسیا! این مسیر اگر اصلاح نشود، استقلال باز هم تاوانش را خواهد داد.

مهدی پاشازاده- کاپیتان اسبق استقلال و بازیکن پیشین تیم ملی