ساپینتو بدون ستاره‌ها

به گزارش سرمایه فردا، تعیین ورزشگاه تختی با زمین ناهموار و وصله‌پینه‌شده به عنوان محل برگزاری دیدار استقلال و پادیاب خلخال، آن هم تنها دو روز مانده به بازی، تصمیمی بود که اعتراض ریکاردو ساپینتو را کاملاً بحق جلوه داد. تغییر ناگهانی محل مسابقه از ورزشگاه قدس به تختی، سازمان لیگ را در معرض بدبینی قرار داد و این پرسش را ایجاد کرد که چرا چنین تصمیمی در فاصله‌ای کوتاه اتخاذ شد. در این میان، سرپرست مدیرعاملی استقلال نیز اگر به جای فعالیت در فضای مجازی در فضای حقیقی کارآمدتر عمل می‌کرد، می‌توانست همانند مدیران تراکتور مجوز تعویق بازی را بگیرد؛ چرا که شرایط استقلال نیز مشابه تیم تبریزی بود.

در سوی دیگر میدان، عبدالمجید باقری‌نیا، سرمربی باتجربه پادیاب، با شناخت دقیق نقاط ضعف و قوت استقلال، تاکتیکی مناسب برای مهار مدافع عنوان قهرمانی جام حذفی طراحی کرده بود. تیم او از نظر روحی و روانی نیز آماده بود و پس از گل زیبای دقیقه دهم فریبرز یوسفی، تنها دو بار دیگر توانست خطر جدی روی دروازه استقلال ایجاد کند. خلخالی‌ها با دفاعی منسجم و بهره‌گیری از جنگ روانی، نمایش قابل‌قبولی داشتند؛ رویکردی که با توجه به جایگاه و بضاعت تیم و حتی ۱۰ نفره شدن آن‌ها در دقیقه ۲۱، چندان دور از انتظار نبود.

شرایط زمین تختی اجازه اجرای سبک موردنظر ساپینتو را نمی‌داد، اما پرسش اصلی این است که چرا او برای چنین معضلی راه‌حلی پیش‌بینی نکرده بود؟ علاوه بر این، در طول بازی نیز نتوانست راهکاری مؤثر برای مهار شدن وینگرهایش ارائه دهد؛ نقطه اتکایی که همیشه ستون اصلی تیم او بوده است. همین ضعف باعث شد استقلال در خانه و برابر تیمی دسته دومی که حتی در گروه خود جایگاه مناسبی ندارد و ۱۲۰ دقیقه نیز ۱۰ نفره بازی کرد، به شدت به مشکل بخورد.

مهاجمان استقلال بار دیگر ناکارآمدی خود را نشان دادند. محمدرضا آزادی پنج موقعیت مسلم گلزنی را از دست داد و سعید سحرخیزان نیز نتوانست از فرصت‌هایش بهره ببرد. مشکل اصلی این بازیکنان نه تنها فنی، بلکه روحی و روانی است؛ آزادی با وجود تجربه بیشتر نسبت به سال‌های نخست حضورش در استقلال، تفاوتی نکرده و سحرخیزان با استرس بازی می‌کند. نازون نیز گلزنی‌هایش را تنها برای تیم ملی کشورش نگه داشته و در استقلال تأثیری ندارد.

در نیمه اول، استقلال جز ضربه سر رامین رضائیان که با فاصله از کنار دروازه بیرون رفت، نتوانست از انبوه سانترهای خود بهره‌ای ببرد. خط دفاع پادیاب در این بخش کاملاً برنده بود. این ضعف نشان می‌دهد ساپینتو هنوز برنامه‌ای مدون برای استفاده از ارسال‌های متعدد تیمش ندارد و نحوه استقرار بازیکنان هنگام سانترها یادآور فوتبال دهه ۶۰ است؛ بازیکنانی ایستا و ساکن که تنها منتظر فرود توپ بر سرشان هستند.

در نهایت، نمی‌توان بر نحوه بازی تیمی دسته دومی خرده گرفت، اما گره خوردن کار تیمی مدعی قهرمانی برابر چنین حریفی جای پرسش جدی دارد. استقلال در این دیدار تقریباً با ترکیب اصلی خود به میدان رفت و تنها صالح حردانی غایب بود. با این حال، پیروزی سخت و شکننده‌ای به دست آمد. این وضعیت یک هشدار جدی است: اگر استقلال در دیدارهای حساس چند مهره اصلی خود یا حتی فقط یاسر آسانی را در اختیار نداشته باشد، سرنوشت این تیم چگونه رقم خواهد خورد؟

استقلال و سایه ستاره‌ها

پیروزی سخت استقلال برابر تیم دسته‌دومی پادیاب خلخال در جام حذفی، بار دیگر ضعف ساختاری ترکیب ریکاردو ساپینتو را آشکار کرد؛ تیمی که بیش از هر چیز به درخشش یاسر آسانی وابسته است و بدون او حتی برابر حریف ناشناس لیگ دو نیز به مشکل می‌خورد.

استقلال در شبی پرمشقت توانست با زحمت فراوان از سد تیم لیگ دویی کشت و صنعت پادیاب خلخال عبور کند و به یک‌هشتم نهایی جام حذفی برسد؛ دیداری که بیش از آنکه نشانه‌ای از قدرت آبی‌ها باشد، زنگ خطری جدی برای ترکیب ناهمگون ریکاردو ساپینتو بود.

بارها گفته شده که سرمربی پرتغالی استقلال بیش از حد به ستاره‌هایش متکی است. تجربه سه فصل پیش نیز نشان داد که موفقیت او به حضور محمد محبی و مهدی قایدی وابسته بود. این بار هم در دیدار برابر پادیاب خلخال، ساپینتو یاسر آسانی ـ بهترین بازیکن حال حاضر فوتبال ایران ـ را نیمکت‌نشین کرد و محمدحسین اسلامی را به میدان فرستاد؛ تصمیمی که نتیجه‌ای جز ضعف در جناح راست نداشت. اسلامی نتوانست نقش مؤثری ایفا کند و در نیمه دوم جای خود را به آسانی داد.

استقلال که در همان دقیقه ۱۰ با شلختگی و بی‌نظمی از حریف گل خورده بود، پس از اخراج یکی از بازیکنان پادیاب در نیمه اول، باز هم نمایش ضعیفی داشت. اما با ورود آسانی در نیمه دوم، تیم چهره‌ای دیگر پیدا کرد. او ابتدا پنالتی گرفت و سپس در وقت‌های اضافه با ضربه ایستگاهی زیبا استقلال را به پیروزی رساند. آسانی با دو گل ستاره بی‌چون‌وچرای میدان شد؛ در حالی که پدرش نیز در ورزشگاه حضور داشت و از نزدیک شاهد درخشش پسرش بود.

با این حال، ایراد کار ساپینتو تنها به نبود توازن میان ترکیب اصلی و نیمکت ذخیره محدود نمی‌شود. او پس از ۱۰ نفره شدن حریف، امیرمحمد رزاقی‌نیا هافبک دفاعی را بیرون کشید و سعید سحرخیزان مهاجم را وارد زمین کرد؛ تصمیمی که نشان می‌داد سرمربی استقلال بازی را ساده تصور کرده و به برد در ۹۰ دقیقه مطمئن بوده است. خروج مهران احمدی نیز استقلال را کاملاً بدون هافبک دفاعی کرد و اگر پنالتی با کمک VAR به سود آبی‌ها گرفته نمی‌شد، شاید استقلال در همان بازی نخست جام حذفی حذف می‌شد.

ساپینتو حتی از سحرخیزان نیز ناامید شد و در وقت‌های اضافه او را دوباره روی نیمکت نشاند. واقعیت این است که با حضور آسانی، مهاجمان استقلال عملاً دیده نمی‌شوند و زمانی هم که فرصت دارند، موقعیت‌های طلایی را به بدترین شکل ممکن از دست می‌دهند.

سؤال اصلی اینجاست: اگر یاسر آسانی در ترکیب نبود، آیا استقلال توان شکست یک تیم ناشناس و ۱۰ نفره لیگ دو را داشت؟ آیا این پیروزی حاصل تفکر ساپینتو بود یا تنها به لطف ستاره‌ای که بار دیگر تیمش را نجات داد؟ و اگر روزی آسانی به دلیل مصدومیت، محرومیت یا افت آمادگی نتواند بازی کند، استقلال چه خواهد کرد؟

برای رسیدن به قهرمانی، استقلال باید در دفاع و حمله ساختارمندتر شود و وابستگی به یک یا دو ستاره را کنار بگذارد. این دیدار درس بزرگی برای ساپینتو و کادرش بود؛ درسی که نشان داد باید روی دفاع متزلزل تیم کار کنند و برای مهاجمان گل‌نزن چاره‌ای بیندیشند. نمی‌توان تا پایان فصل تنها به آسانی، منیر یا کوشکی دل بست و مهاجمانی را در ترکیب داشت که هیچ اثری از آن‌ها دیده نمی‌شود. استقلال اگر می‌خواهد مدعی جدی باشد، باید از سایه ستاره‌ها بیرون بیاید.