حمله موشکی ایران مطابق اصل ۵۱ منشور ملل متحد

یدالله کریمی پور : در بخش نخست اصل ۵۱ منشور ملل متحد چنین آمده است: “در صورتی که یک عضو ملل متحد مورد تجاوز مسلحانه واقع شود، هیچ‌یک از مقررات این منشور به حق طبیعی دفاع مشروع انفرادی یا اجتماعی. تا موقعیکه شورای امنیت اقدام لازم برای حفظ صلح و امنیت بین‌المللی بعمل آورد، لطمه وارد نخواهد آورد. بنابراین از دیدگاه حقوق بین الملل حمله موشکی ایران موجه است. زیرا اسرائیل(اشغالگر) با ترور هنیه به قلمرو ایران تجاوز کرده است. به ویژه این که مناطق مسکونی، هدف حمله موشکی دیشب نبود.
در حالی که حمله موشکی ایران موجبات خشنودی پشتیبانان داخلی و خارجی محور مقاومت‌ شده و با ابن که آمریکا و بریتانیا، به رغم کمک به اسرائیل در رهگیری و انهدام برخی پرتابه ها از نتانیاهو خواهان خویشتنداری و پاسخ ندادن به ایران شده اند. چنین به نظر می رسد که اسرائیل این بار در صدد دادن پاسخ علنی به ایران است.
البته تنش و درگیری جاری بین دو طرف‌، هنوز از کنترل خارج نشده و هر سه طرف معرکه، یعنی ایران-اسراییل و آمریکا، به این درگیری شکل جنگ‌ همه جانبه نداده اند. زیرا دستکم‌ ایالات متحده، خواهان تبدیل این درگیری به جنگی منطقه ای نیست. ولی بعید است کابینه زیر ریاست نتانیاهو به رویکرد واشنگتن پاسخ مساعد دهد. به اغلب احتمال اسرائیل طی چند روز آتی به گونه ای به قلمرو ایران تجاوز خواهد کرد. در این صورت احتمال واکنش ایران نیز کم نیست.
ولی این درگیری پینگ پنگی تا کی ادامه خواهد یافت؟ نیز در شرایطی که جغرافیا مانع تکوین جنگ‌ همه جانبه بین این دو است، تا کی این درگیری متقابل به پایان خواهد رسید؟ حمله موشکی ایران سرانجامش چه خواهد شد؟

استراتژی حمله موشکی ایران

تشریح دقیق استراتژیک، نظری و فرضی توان ملی دو طرف، شاید پاسخ های به نسبت قابل قبولی را برای پرسش های نامبرده در بالا، در خود داشته باشد.
جمهوری اسلامی در درگیری با اسرائیل (اشغالگر) تنها است. بلکه در تاریخ نبردها با اسرائیل، رکورددار و تنهاترین بوده است. این در حالی است که فقط دیشب، افزون بر آمریکا، بریتانیا، فرانسه، اردن و…به یاری اسرائیل پرداختند.
وزارت خارجه فرانسه طی بیانیه ای ضمن محکوم‌کردن این حمله موشکی آورده است: “پاریس در رهگیری موشک های ایران مشارکت داشته است.” هم چنین جنگنده‌های بریتانیا در وعده صادق ۲، همچون صادق ۱، پس از آمریکا، بیشترین نقش را در رهگیری ایفا کردند. اولاف شولتس صدراعظم آلمان هم ضمن دفاع از مواضع اسرائیل، با شدیدترین وضع به مخالفت با ایران پرداخت. در واقع ایران‌ طی درگیری با اسرائیل، نابرابرترین نبرد تاریخش را تجربه می کند.
حتی حرمت و وجوب عرفی دفاع از مواضع اسرائیل در مقیاس بین المللی به جایی رسیده که وزارت خارجه اسرائیل، دبیرکل ملل متحد را به خاطر این که حمله موشکی ایران را به صراحت محکوم‌ نکرده، عنصر نامطلوب خواند. و ورودش به این کشور را ممنوع اعلام کرد.

تاثیر نداشتن متحدان استراتژیک

آن چه در این ارتباط حائز اهمیت است, حمله موشکی گسترده کشوری غیر اتمی، به یکی از ۹‌ کشور دارنده سلاح اتمی است. هم چنین حمله به کشوری است که تقریبا همه کشورهای غربی و یا همکار غرب از او پشتیبانی می کنند.
با چنین چشم اندازی دو موضوع استراتژیک برایم‌ پیش می آید: نخست آن که جمهوری اسلامی هر چه زودتر باید طی رایزنی فشرده با مسکو، سامانه های دفاعی مورمانسک و یا دستکم‌ اس-۴۰۰ را در مقیاس کشوری ایران مطالبه کند. دوم‌ آن که از دو قدرت بزرگ عضو دائم شورای امنیت، در خواست ورود جدی‌تر برای حمایت از ایران الزام آور است.
البته نکته پر اهمیت آن است که به گمانم‌ بس بعید می نماید تصمیم سازان دفاعی ایران، بدون داشتن پشتوانه در دسترس، خطر حمله موشکی به کشوری اتمی را در دستور کار قرار داده باشند.
به هر روی نخستین فکتی که جمهوری اسلامی در نقشه راه خود ناگزیر است مدنظر قرار دهد، نداشتن متحدان استراتژیک در مقیاس ۸ قدرت بزرگ است. شکستن این انزوای استراتزیک، باید نخستین برنامه ایران باشد.