تولد دوباره اقتدار کشتی ایران

به گزارش سرمایه فردا، در شهری که به‌ظاهر آرام بود اما در دل خود غوغایی مهیب می‌پروراند، رویدادی رخ داد که تقویم کشتی ایران را برای همیشه دگرگون ساخت. زاگرب، شهری در قلب اروپا، صحنه‌ای شد برای تولد افسانه‌ای که سال‌ها انتظارش را می‌کشیدیم؛ افسانه‌ای که از هم‌صدایی دو جریان دیرینه، یعنی آزاد و فرنگی، جان گرفت و قله‌ای را فتح کرد که پیش‌تر دست‌نیافتنی می‌نمود.

این پیروزی تنها نتیجه چند مبارزه بر تشک نبود. ماجرای آن شب‌ها و روزها، ماجرای نسلی بود که آمده تا سرنوشت خویش را با دستان جوانش بازنویسی کند. نسلی که با میانگین سنی اندک، در برابر مردان کهنه‌کار جهان ایستاد و نشان داد که شور و ایمان، اگر با اندیشه و برنامه همراه شود، کوه را نیز می‌تواند جابه‌جا کند.

سال‌ها بود که کشتی ایران، با همه افتخاراتش، از چنین هم‌آغوشی بی‌بهره مانده بود. هر بار یا آزادکاران بر سکوی نخست می‌ایستادند یا فرنگی‌کاران، و دیگری در حسرت جام باقی می‌ماند. اما این بار، به همت جوانانی که در عین خامی، پخته‌تر از بسیاری از باتجربه‌ها جنگیدند، تاریخ ورق خورد. آنان نه‌تنها مدال آوردند بلکه روحی تازه در جان یک ملت دمیدند.

برای نخستین‌بار، آزادکاران و فرنگی‌کاران ایران در یک دوره جهانی، هم‌زمان بر سکوی قهرمانی ایستادند. این هم‌صدایی، نتیجه اعتماد به نسل جوان، برنامه‌ریزی بلندمدت و هدایت هوشمندانه مربیان بود. زاگرب به نقطه عطفی در تاریخ کشتی ایران بدل شد؛ جایی که غرور ملی در قالب دو رودخانه متحد، به موجی واحد تبدیل شد

علیرضا دبیر، مردی که سکان کشتی کشور را در دست دارد، پیش از اعزام وعده داده بود که ثمره سال‌ها تلاش به بار خواهد نشست. بسیاری این وعده را رؤیایی می‌پنداشتند. اما زاگرب نشان داد که رویاها وقتی با تدبیر آمیخته شوند، می‌توانند به حقیقت بدل گردند.

آزادکاران نخست، راه را گشودند. مدال‌های رنگارنگشان نوید روزهای خوش می‌داد. بازگشت‌شان به میهن همراه با جشن و استقبال پرشوری بود که مدت‌ها نظیرش دیده نشده بود. اما درست وقتی که شور آزادکاران هنوز در خیابان‌ها طنین داشت، فرنگی‌کاران با گامی بلندتر ظاهر شدند.

 

سه فینالیست از چهار وزن نخست کشتی فرنگی

شاگردان حسن رنگرز، در همان اوزان ابتدایی، ضربه کاری را وارد کردند. سه فینالیست از چهار وزن نخست، زنگ پیروزی را آن‌چنان زود به صدا درآورد که رقبای دیرینه هنوز در شوک بودند. هر یک از آن جوانان بر روی تشک، تصویری بود از جسارت و بی‌پروایی. غلامرضا فرخی در میانه وزن‌ها، همچون شیر غران، حریفان را از میدان به در کرد و نشان زرین را بر گردن آویخت. امین میرزازاده در فوق‌سنگین، با قامتی استوار، قدرت ایران را در برابر نگاه جهانیان به رخ کشید. پیام احمدی نیز با دستیابی به نقره، و علیرضا عبدولی با جایگاه پنجم، به کاروان ایران امتیازهایی افزودند که فاصله با رقبا را به مرز غیرقابل بازگشت رساند.

اما ماجرا به همین جا ختم نشد. خبر صعود هادی ساروی به فینال وزن ۹۷ کیلو، همچون تیر خلاص بر امید سایر کشورها فرود آمد. کمی بعد دانیال سهرابی نیز با پیروزی‌های پی‌درپی، امتیازهای دیگری به حساب ایران واریز کرد. وقتی جمع نهایی به رقم ۱۱۰ رسید، دیگر روشن بود که حتی پیش از برگزاری آخرین مسابقات، جام جهانی از آن ایران است.

این قهرمانی زودهنگام، چیزی فراتر از یک پیروزی ورزشی بود. این رخداد پیامی داشت برای آنان که سال‌هاست کشتی ایران را می‌شناسند: بازگشت دوران اقتدار، نه در رویا، که در واقعیت آغاز شده است. جشن دو قهرمانی در یک دوره، بار معنایی سنگینی داشت. همان‌طور که دو رودخانه آزاد و فرنگی در نقطه‌ای به هم پیوستند، غرور یک ملت نیز به موجی واحد بدل شد.

با میانگین سنی ۲۲ سال، تیم ملی کشتی ایران نشان داد که آینده از آنِ جوانانی است که با جسارت، ایمان و انضباط وارد میدان شده‌اند. این نسل، نه‌تنها مدال‌آور بود، بلکه با رفتار حرفه‌ای، روایت‌ساز اقتدار ملی شد. قهرمانی زودهنگام در زاگرب، آغاز فصلی نو در کشتی ایران است—فصلی که می‌تواند برای یک دهه، پرچم کشور را بر فراز سالن‌های جهانی نگه دارد

سعید اسماعیلی و علیرضا مهمدی در اوزان پایانی نیز بر این کارنامه زرین افزودند تا دیگر هیچ روزنه‌ای برای تردید باقی نماند. این پیروزی همچون مهر تأییدی بود بر برنامه‌ای که با اعتماد به نسل نو شکل گرفت. میانگین سنی ۲۲ سال، نشان از آینده‌ای داشت که می‌تواند برای سال‌ها پرچم ایران را بر فراز سالن‌های جهانی نگه دارد.

 

حافظه تاریخ کشتی ایران

زاگرب، در حافظه تاریخ کشتی، نه به‌عنوان شهری عادی، بلکه به‌عنوان معبدی برای تولد دوباره ایران حک خواهد شد. هر ضربه‌ای که کشتی‌گیران ایرانی بر تن حریفان وارد کردند، پژواکی بود از سال‌ها تمرین طاقت‌فرسا، خون دل خوردن مربیان، و اشتیاق مردمی که کشتی را نه یک ورزش، که بخشی از هویت خویش می‌دانند.

اگر بخواهیم راز این موفقیت را در چند واژه خلاصه کنیم، شاید «جوانی»، «ایمان» و «برنامه» سه کلید اصلی باشند. جوانی که جسارت می‌آورد، ایمان که دل را قرص می‌کند، و برنامه که مسیر را روشن می‌سازد. بدون هر یک از این سه، پیروزی زاگرب تنها یک رؤیا باقی می‌ماند.

اکنون، جهان کشتی در برابر پرسشی تازه ایستاده است: چگونه می‌توان در سال‌های پیش‌رو، مانع تداوم این نسل شد؟ تیمی که هنوز در ابتدای مسیر است، چنین سلطه‌ای ایجاد کرده؛ چه خواهد شد زمانی که تجربه و پختگی نیز به آن افزوده شود؟ پاسخ روشن است: کشتی ایران می‌تواند برای یک دهه یا بیشتر، معادلات جهانی را به سود خویش تغییر دهد.

صدای سرود ملی که در زاگرب بارها طنین انداخت، نه فقط برای گوش‌های ما که برای وجدان جهانیان پیام داشت.

پیام این بود که ایران هنوز زنده است، هنوز نفس می‌کشد و هنوز توان آن را دارد که قله‌ها را فتح کند. اشک شوق بر گونه کشتی‌گیران، نشانی بود از باری که از دوششان برداشته شد؛ باری که نسل‌های پیشین بر جا گذاشته بودند و اینان به زیبایی بر دوش کشیدند.

این قهرمانی نه پایان راه، که آغاز فصلی نو است. فصلی که در آن، فرزندان ایران می‌توانند با اعتمادبه‌نفس بیشتری بر صحنه‌های جهانی قدم بگذارند. اگر تا دیروز نام ایران با خاطره‌هایی پراکنده همراه بود، امروز با یک دبل تاریخی، به عنوان قدرتی یکپارچه شناخته می‌شود.

و چه زیباست که این پیروزی در دستان جوانانی رقم خورد که خود به‌تازگی پا به میدان بزرگسالان گذاشته‌اند. آنان همچون درختانی تازه‌روییده‌اند که ریشه در خاکی کهن دارند و شاخه‌هایشان تا سال‌ها سایه‌ای گسترده بر سر کشتی جهان خواهد افکند.

 

روز سوم رقابت‌های جهانی کشتی فرنگی برای تیم ملی ایران با موفقیت‌های چشمگیر همراه شد. سه نماینده کشورمان در اوزان مختلف توانستند با نمایش‌های مقتدرانه به مرحله نیمه‌نهایی راه پیدا کنند و بدین ترتیب رکوردی تاریخی برای شاگردان حسن رنگرز رقم بخورد. از میان ده کشتی‌گیر اعزامی ایران، هشت نفر حالا در جمع چهار نفر برتر اوزان خود قرار گرفته‌اند؛ آماری که کمتر تیمی در تاریخ این مسابقات به آن دست یافته است.

 

در وزن ۶۳ کیلوگرم، محمدمهدی کشتکار عملکردی درخشان از خود به نمایش گذاشت. او در مصاف با مراد محمدوف از آذربایجان که سابقه کسب مدال‌های جهانی نقره و برنز را دارد، به‌طرزی قاطعانه و با نتیجه ۸ بر صفر پیروز شد. کشتکار در همان دقایق ابتدایی با اجرای فنون متوالی از جمله کمرگیری و خاک کردن، فاصله‌ای مطمئن ایجاد کرد. در ادامه نیز یک سالتو و اخطار فنی به سود او، اختلاف امتیاز را افزایش داد. پایان کار نیز با یک لیفت دیگر همراه شد تا کشتی در همان وقت نخست به سود نماینده ایران خاتمه یابد. او در نیمه‌نهایی باید با چونگ هان جائه از کره‌جنوبی روی تشک برود؛ حریفی که کشتکار پیش‌تر در رقابت‌های آسیایی از سد او گذشته است.

 

نمایش سه فرنگی‌کار ایران

در وزن ۶۷ کیلوگرم، سعید اسماعیلی بار دیگر ثابت کرد چرا کارشناسان او را یکی از پدیده‌های فرنگی جهان می‌دانند. او با نمایش پرقدرت در برابر هاوارد یورگنسن دانمارکی، مدال‌آور اروپا، اجازه کوچک‌ترین حرکتی به حریف نداد و با نتیجه ۹ بر صفر مسابقه را تمام کرد. اسماعیلی کشتی را با یک کول‌انداز تماشایی آغاز کرد که چهار امتیاز برایش به همراه داشت. سپس با گرفتن اخطار از داور و استفاده از موقعیت خاک، فنون متنوعی از جمله یک کنده فرنگی زیبا را اجرا کرد تا در همان وقت نخست کار را تمام کند. او اکنون باید در نیمه‌نهایی به مصاف دنیل آگائف از روسیه برود؛ مبارزه‌ای که بسیاری آن را یکی از حساس‌ترین کشتی‌های روز سوم می‌دانند.

در وزن ۸۷ کیلوگرم نیز علیرضا مهمدی توانست حضور ایران در نیمه‌نهایی را تکمیل کند. او در یک چهارم نهایی برابر ژانیشوف از قرقیزستان قرار گرفت. هرچند در وقت اول با اخطار داور یک امتیاز از حریف عقب افتاد، اما در وقت دوم با افزایش فشار و دوندگی بیشتر جریان مسابقه را تغییر داد. ابتدا توانست یک اخطار به سود خود بگیرد، سپس با یک لیفت و اجرای سالتو امتیازهای سرنوشت‌ساز را کسب کرد و با استفاده از خروج حریف از تشک، نتیجه را ۴ بر ۱ به پایان رساند. مهمدی حالا باید در مرحله بعدی برابر دیوید لوسونزی از مجارستان مبارزه کند؛ کشتی‌گیری که سابقه قهرمانی جهان در سال ۲۰۲۳ و قهرمانی اروپا در سال ۲۰۲۵ را در کارنامه دارد.

نمایش سه فرنگی‌کار ایران در روز سوم، بار دیگر توان فنی و بدنی تیم تحت هدایت حسن رنگرز را به رخ کشید. راهیابی هشت نفر از ده کشتی‌گیر اعزامی به نیمه‌نهایی، رکوردی است که نه تنها نشان‌دهنده آمادگی بدنی بالای نفرات، بلکه حکایت از انسجام تاکتیکی تیم دارد. کارشناسان معتقدند این آمار می‌تواند به یکی از درخشان‌ترین کارنامه‌های تیم ملی ایران در مسابقات جهانی تبدیل شود.

با توجه به سطح بالای رقابت‌ها و حضور قهرمانان بزرگی از کشورهای صاحب‌نام، دستاورد کشتی‌گیران ایرانی در زاگرب امیدواری زیادی در میان هواداران ایجاد کرده است. حالا نگاه‌ها به مراحل پایانی دوخته شده و همه چشم‌انتظارند ببینند آیا این رکورد فوق‌العاده با مدال‌های بیشتر تکمیل خواهد شد یا خیر.

درخشش تازه‌ای برای ورزش ایران

درخشش تازه‌ای برای ورزش ایران رقم خورد؛ این بار در آوردگاه جهانی کشتی فرنگی که شاهد قهرمانی دو ستاره جوان بود. در میان شور و هیجان تماشاگران، دو چهره از دیار ایران توانستند بار دیگر نام کشورمان را در میان بزرگان این رشته به اهتزاز درآورند و با کسب مدال طلا، شادی را به خانه‌های مردم هدیه دهند.

امین میرزازاده، سنگین‌وزن توانمند تیم ملی، بعد از نبردی سخت توانست جایگاه نخست جهان را در وزن ۱۳۰ کیلوگرم تصاحب کند. او در سخنانش پس از این موفقیت بزرگ تأکید کرد که همه‌چیز را از الطاف پروردگار می‌بیند و خوشحال است که توانسته دل خانواده و ملت ایران را شاد کند. به گفته او، لحظه‌ای که دستش به عنوان برنده بالا رفت، برایش یادآور تلاش‌های سال‌ها تمرین، سختی و صبر بود. میرزازاده با روحیه‌ای متواضعانه بیان کرد که تمام افتخاراتش را از برکت دعاها و حمایت‌های مردم می‌داند و امیدوار است مسیر قهرمانی‌اش همچنان ادامه‌دار باشد.

این دومین طلای جهانی اوست و بی‌تردید چنین رکوردی، نشان‌دهنده جایگاهی است که می‌تواند سال‌ها برای کشتی ایران حفظ شود. او با نگاه به آینده، از انگیزه بالایش برای تکرار موفقیت‌های بیشتر سخن گفت و وعده داد تا در هر میدان بین‌المللی با تمام وجود برای اعتلای نام ایران بجنگد.

در سوی دیگر، غلامرضا فرخی، نماینده وزن ۸۲ کیلوگرم، شب خاطره‌انگیزی را پشت سر گذاشت. او نیز با اقتدار کامل، مدال طلا را بر گردن آویخت و به عهدی که پیش‌تر با مادرش بسته بود وفادار ماند. فرخی در گفت‌وگوهای بعد از قهرمانی، با چشمانی پر از شور، از مادری گفت که دعایش همیشه پشت سر او بوده و حالا خوشحال است که با مدال جهانی توانسته دلش را شاد کند.

او در سخنانش احترام ویژه‌ای برای پرچم سه‌رنگ ایران قائل شد و لحظه‌ای که سرود ملی در سالن مسابقات طنین‌انداز شد را یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین تجربه‌های زندگی‌اش دانست. به گفته فرخی، ایستادن زیر پرچم و شنیدن سرود ملی حس بی‌بدیلی است که تمام خستگی‌ها را از تن بیرون می‌برد. او خود را سربازی کوچک برای کشور معرفی کرد که تنها وظیفه‌اش، تلاش برای افتخارآفرینی است.

این مدال برای فرخی فقط یک دستاورد ورزشی نبود، بلکه نمادی از عمل به قول و پاسخ به اعتماد مردم بود. او با افتخار گفت که خوشحال است شرمنده مردم، مربیان و خانواده‌اش نشده و توانسته لبخند را بر لبان آنان بنشاند.

هر دو قهرمان ایرانی، بر اهمیت استمرار در مسیر قهرمانی تأکید کردند. آنها بر این باورند که رسیدن به اوج تنها آغاز ماجراست و آنچه مهم‌تر است، حفظ جایگاه و تکرار موفقیت‌ها در عرصه‌های آینده است. چنین نگرشی بی‌گمان نشان‌دهنده بلوغ فکری و ورزشی این نسل تازه از کشتی‌گیران کشور است.

قهرمانی میرزازاده و فرخی، بار دیگر یادآور قدرت سنتی ایران در کشتی فرنگی است؛ رشته‌ای که سال‌هاست بخش جدانشدنی از هویت ورزشی کشورمان به شمار می‌رود. این پیروزی‌ها تنها حاصل دلاوری در میدان مسابقه نیست، بلکه ثمره سال‌ها تلاش پنهان در سالن‌های تمرین، رژیم‌های سخت، صبوری در برابر آسیب‌ها و تحمل فشارهای روانی است.

قهرمانی در چنین سطحی نه‌تنها برای خود ورزشکاران، بلکه برای جامعه ورزشی کشور نیز الهام‌بخش است. این دستاوردها امید را در دل نوجوانان و جوانانی که در باشگاه‌های کوچک محلی مشغول کشتی‌اند شعله‌ور می‌کند و الگویی زنده برای نسل آینده به وجود می‌آورد.