دیدگاه جامعه گلوبالیست

به گزارش سرمایه فردا، خسرو یزدانی:در دو جنگِ جهانی پیروزی با سالارانِ فراماسون بود و شیک پوشان را فرمانروای توده ها و سپاهیان کرد. ایدئولوگ های چپ که همه از دار و دسته های کمونیست و سوسیالیست بودند و نهانی از یهودیان دستور می گرفتند بیم و هراس از پادشاهی ها و سپاهیان را بر جهانِ آلوده به گلوبالیست پراکندند.
همه از جهانْ میهنی ها گفتند و جنگیانِ میهن پرست در هر کشوری را به پس راندند. در نهان و آشکار آن چنان رویاها پرداختند و فروختند. همگان به این بیماریِ اومانیست- گلوبالیست گرفتار آمدند و میهن پرستی را به خوشباشی ها فروختند. به پسِ فروپاشیِ یکی از سردمدارانِ میهن ستیزی(کمونیزم شوروی)، آن دیگری نیز (لیبرالیزمِ امریکایی- اروپایی) با خونهایی که ریخت، دستانِ آلوده اش آرام آرام رو شد و جهان در گم گشتگی و بی آماجی فرو رفت.
ناگهان برخی از میهن پرستانِ خفته در ارتش ها و سپاه ها بیدار شدند و در میانِ خود با پرسش های دهشتباری روبارو گشتند. آنان از خود و از همدیگر می پرسیدند و می پرسند که چه خواهد شد اگر میهن ها و دولت های میهنی از کف روند؟
می دیدند و می بینند که دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود و با فروپاشیِ جهان با نابودی انسان روبارو خواهیم گشت. همه استوره ها، آیین ها و فرهنگ ها از میان خواهند رفت و بی آماجی بر جهان چیره خواهد گشت. آن مردانِ تصمیم که از میانِ سپاهیان و جنگیانِ ارتش ها برخاسته اند به این درک رسیده اند که در جهانی که بر روی تیغ می لغزد و هر دم بر زخمهایش افزوده می گردد نباید افسارش به دستِ روشنفکرانِ گلوبالیست و توده های خشماگین و بی آماج رها شود.

خطرات دیدگاه جامعه گلوبالیست

مردان تصمیم در روزگارانی این چنین خطرناک تنها کسانی هستند که با سامان آشنا هستند و برای نبرد با بی سامانی ها آموزش دیده اند. مردان تصمیم در ارتش ها تنها کسانی هستند که در آنچه به زیر دستان می آموزند میان گفتار و کردار را با نیرنگ و فریب نمی آکنند. جهانی که هر گوشه اش در آشوب است و هر دم می تواند به جنگ های اتمی بینجامد را تنها مردانِ والامنش و میهن پرستِ ارتش ها می توانند به سوی سامان و آشتی راهبری کنند.
تنها مردانِ میهن پرستِ ارتش ها هستند که دهشتِ جنگ ها و آشوب ها را می شناسند و بهتر از دیگران می توانند به سامان یابیِ جهان و دوری از جنگ و نابودی یاری برسانند. گلوبالیست های نیرنگباز و آموزش دیده در دانشگاه ها و اندیشکده ها، مردمانِ جهان را از راهبری سپاهیان و میهن پرستان می هراسانند.
پذیرشِ راهبریِ شیک پوشانِ بی منشِ دسته های پارلمانی را تنها راهِ رستگاری مردمان می دانند. دیگر زمان آن فرارسیده است که دستِ نیرنگبازانِ روشنفکر و گلوبالیست را رو کرد و بر مِهر به سپاهیانِ میهن پرستِ ارتش ها افزود. باید از مردانِ آزمون پس داده ارتش ها یاری جُست و راهبریِ کشورها را به دستانِ آنان سپُرد.

روشنفکری دانش آموختگان

آنگاه از میانِ مردانِ تصمیم بزرگمردی برخواهد خاست و خویشکاریِ خود را درخواهد یافت. خویشکاریِ دانشگاهیان و دانایان و فرزانگانِ هر کشوری یاری رساندن به مردانِ تصمیم است. هر کس می باید خویشکاری خود را دریابد و خود را جای دیگری ننشانَد. ما همگان باید نیک بنگریم. جهان به سوی پرتگاه های مرگبار می رود. در چنین روزگارانی از هر کسی کاری کارستان ساخته نیست. فرزانگی بسنده نیست.
دانش آموخته بودن بسنده نیست. دوران های این چنین آشفته و خطرناک به مردانی از سرشتی ویژه نیاز است. در ایران نیز نباید فضا را علیه مردانِ تصمیم، ارتشیانِ میهن پرست و دیگر جنگیان آلوده ساخت. می باید هر کس به اندازه توانش یاری کند تا فضا برای برخاستنِ چنین دلیر مردانی آماده گردد. مردانِ عباپوش می باید یکسر از پهنه سیاست کنار گذاشته شوند. فرزانگان و دانشگاهیانِ آزمون پس نداده نباید در کانون بایستند. آنان که توانی دارند و دانشی آموخته اند می باید پیرامونِ مردانِ تصمیم گِردآیند و به آنان یاری رسانند. کارهای بزرگ و تصمیم های بزرگ را باید به مردان تصمیم و کاردان سپرد. این چنین است که میهن از خطرهای مرگبار می رهد و آنگاه همگام با مردانِ تصمیم می توان میهن را با مِهر و همراهِ دانایان آبادان ساخت و همدل و هم آماج زیست.