بررسی وضعیت تیم ملی والیبال

به گزارش سرمایه فردا،  از همان لحظه‌ای که تیم ملی والیبال ایران آخرین امتیاز بازی مقابل اوکراین را گرفت، یک نفس عمیق در قلب میلیون‌ها هوادار حبس شد. نه به‌خاطر اینکه آن پیروزی، شاهکار بزرگی در تاریخ ورزش ایران بود؛ بلکه چون جان تیمی را حفظ کرد که اگرچه هنوز نمی‌درخشد، اما دیگر نمی‌سوزد. تیمی که حالا با پیراهنی پر از خاکستر، ایستاده در برزخ بلگراد، جایی میان جهنم شکست‌های گذشته و رؤیای صعود به بهشت والیبال دنیا.

بررسی وضعیت تیم ملی والیبال در هفته دوم در بلگراد مهم است؛ پایتخت صربستان، شهری که حالا نامش برای والیبال ایران حکم سطر اول وصیت‌نامه یا شاید فصل اول یک معجزه را دارد. جایی که در آن، سرنوشت تیمی نوشته می‌شود که دیگر قرار نیست “فقط بازی کند”، بلکه باید زنده بماند، ثابت کند هنوز هست، هنوز می‌تواند، و هنوز شایسته‌ی نفس کشیدن در هوای والیبال جهان است.

ته جدول؛ نه‌ شرم‌آور، نه امیدبخش!

پایان هفته اول لیگ ملت‌ها، نتیجه‌ای آشنا برای والیبال ایران داشت. یک پیروزی سخت و سه شکست تلخ، تیم ملی را به رتبه چهاردهم جدول رساند. اما این رتبه، فقط یک عدد نیست. مرز باریکی است میان سقوط و مقاومت. در این هفته، ایران برابر آمریکا و اسلوونی جنگید، بازی را تا مرز پیروزی برد، اما نتوانست تمامش کند. برد برابر اوکراین تنها مایه آرامش نسبی بود؛ آن هم در شبی که اگر این پیروزی به‌دست نمی‌آمد، شاید امروز صحبت از آغاز پروژه‌ای تازه نبود، بلکه پایان یک نسل بود.

اما در همین هفته، یک چیز بیشتر از همه نگاه‌ها را جلب کرد؛ نه سرویس‌ها، نه دفاع‌ها، بلکه “نحوه جنگیدن”. ایران با سرمربی جدیدش، روبرتو پیاتزا، دیگر تیمی عصبی، بی‌برنامه و پراشتباه نبود. بلکه تیمی بود که در هر بازی، چند پله بهتر از قبل ظاهر شد. تیمی که حالا دوباره «ساختار» دارد، «برنامه» دارد و از همه مهم‌تر: شخصیت دارد.

پیاتزا که هنوز حتی لیست کامل بازیکنان مورد علاقه‌اش را در اختیار ندارد، توانسته به تیمی در بحران، “هویت” تزریق کند. بازی تیم ایران با آمریکا و اسلوونی، اگرچه باخت بود، اما چیزی از آن جنسِ شکست‌هایی نبود که هوادار را بهت‌زده می‌کرد. این‌بار تیم ملی باخت، اما با سری بالا؛ با والیبال، نه با سردرگمی.

هفته دوم؛ جنگ چهار نبرد

اکنون تیم ملی والیبال ایران وارد هفته دوم رقابت‌ها شده؛ هفته‌ای که تقویم آن بیشتر شبیه میدان مین است تا جدول لیگ. ایران باید در بلگراد به مصاف چهار تیمی برود که همه‌شان در رنکینگ جهانی، فاصله نزدیکی با تیم ما دارند: صربستان، آرژانتین، آلمان و هلند. این بازی‌ها، چیزی فراتر از یک نبرد آماری هستند. این چهار مسابقه، نقطه عطفی است که می‌تواند مسیر والیبال ایران را یا به‌سوی آینده روشن هدایت کند یا دوباره به سمت تاریکی‌ای که پیش‌تر تجربه شده.

از نظر ورزشی، ایران اگر فقط سه پیروزی از این چهار دیدار بگیرد، نه تنها به صدر جدول نزدیک می‌شود، بلکه در جدول رنکینگ جهانی نیز جهشی تعیین‌کننده خواهد داشت. و آن وقت دیگر نه صحبت از بقا، بلکه صحبت از «صعود» به مرحله نهایی خواهد بود.

سفر یا اسارت؟ معمای بازگشت به تهران

اما جدای از مسائل فنی، یک معمای بزرگ‌تر مقابل تیم ملی قرار دارد: برنامه سفر. پس از پایان هفته دوم، ایران باید از بلگراد به تهران برگردد و سپس عازم لهستان شود تا در هفته سوم شرکت کند. اما تحریم‌ها و تعلیق پروازها، همه چیز را به‌هم ریخته. اکنون دو مسیر پیش پای فدراسیون و تیم ملی است: یا باید منتظر معجزه‌ای در آسمان باشند تا مسیر پرواز باز شود، یا باید قید بازگشت به وطن را بزنند و مستقیماً از صربستان به لهستان بروند.

این تصمیم ساده نیست؛ تیمی که خسته است، نیاز به ریکاوری دارد، شاید دلش برای خانه تنگ شده، اما در عوض، یک اشتباه در برنامه‌ریزی، می‌تواند تمام دستاوردهای هفته دوم را دود کند.

این تیم زنده است!

در نهایت، اگر بخواهیم وضعیت فعلی تیم ملی والیبال ایران را در یک جمله خلاصه کنیم، باید بگوییم: تیمی که مرده بود، حالا زنده است. حالا نه فقط به‌خاطر نتایج، بلکه به‌خاطر غرور، جنگندگی، و احیای هویتی که سال‌ها زیر خاکستر نتایج بد دفن شده بود. راه سختی در پیش است، بلگراد جهنمی است که تنها با عبور از آن، می‌توان بهشت لیگ ملت‌ها را دید. اما این‌بار برخلاف همیشه، یک حس تازه در اردوگاه ایران موج می‌زند: امیدی واقعی برای دوباره تیم شدن.

پیاتزا: اگر راه ببندند، فدراسیون جهانی باید در را باز کند!

نفس‌ها بالاخره کمی راحت‌تر درآمد. ایران، پس از یک هفته پر از اضطراب و اشتباه، بالاخره روی تور ایستاد و به اوکراین نه فقط امتیاز، که یک سیلی فنی زد. اما روبرتو پیاتزا، مردی که دوباره به این تیم آرامش تزریق کرده، خوب می‌داند که این فقط پایان یک هفته است، نه آغاز جشن.

پیاتزا بعد از بازی گفت: «ست اول را از دست دادیم چون اشتباهات ساده، تمرکز را پاره کرد. ترس را دیدم توی چشمان بچه‌ها. اما آن‌چه مهم‌تر بود، برگشتن‌شان به بازی بود. گفتم فقط یک راه داریم؛ باید به جلو نگاه کنیم، نه پشت سر.»

او با لبخندی خسته اما پرمعنا ادامه داد: «بازیکنان باور داشتند. ماندند در زمین، جنگیدند. من بیشتر برای آن‌ها خوشحالم تا برای خودم. حالا فقط می‌خواهم یک روز استراحت کنم؛ چون این هفته، هفته نفس‌بری بود.»

اما دغدغه پیاتزا فقط محدود به ست‌ها و امتیازها نیست. سرمربی ایتالیایی حالا وارد زمین دیگری شده؛ زمینی خارج از خطوط والیبال. او درباره سفر تیم ملی به صربستان و احتمال بروز مشکل در مسیر گفت: «اگر با ویزا، بلیت یا ورود به کشور میزبان دچار مشکل شویم، وظیفه فدراسیون جهانی است که این گره‌ها را باز کند. این مسائل، خارج از توان ماست و فدراسیون جهانی باید با نامه‌نگاری، راه را هموار کند.»

ایران حالا آماده سفر به بلگراد است؛ جایی که قرار است چهار آزمون سخت در مقابل صربستان، آرژانتین، آلمان و هلند پیش روی ملی‌پوشان باشد. پیاتزا درباره این بازی‌ها گفت: «باید دوباره فیلم بازی‌ها را ببینم، حرف بزنم با بازیکنان و ذهنیت تازه‌ای بسازیم. هفته آینده، هفته خاصی خواهد بود؛ شاید سرنوشت‌ساز.»

حالا تیمی که دوباره ایستاده، باید راهش را پیدا کند؛ در زمینی که گاهی فقط توپ و تورش مهم نیست، بلکه گاهی «مجوز پرواز» تعیین می‌کند چه کسی باقی می‌ماند و چه کسی کنار می‌رود.