ممدانی شهردار شورش‌زده نیویورک

به گزارش سرمایه فردا، در شبی که آسمان بروکلین با غرش جمعیت و ضرب‌آهنگ‌های الکترونیک می‌لرزید، زهران ممدانی، جوان ۳۴ ساله‌ای با ریشه‌هایی از اوگاندا و هند، بر صندلی شهرداری نیویورک تکیه زد. ساعت ۹:۳۰ شب، در معبد فراماسون‌های بروکلین، خبر پیروزی او همانند انفجاری سیاسی منتشر شد: زهران با کسب بیش از ۵۰ درصد آرا و ۱.۰۳ میلیون رأی، اندرو کومو و کورتیس اسلیوا را پشت سر گذاشت. خیابان‌ها پر شد از جوانان تتوکرده با تی‌شرت‌های “جوانان برای زهران” و پیرمردان مهاجر با چشمان اشک‌بار. این نه فقط پیروزی یک نامزد، بلکه زلزله‌ای بود که دیوارهای سرمایه‌داری نیویورک را لرزاند و نوید شهری داد که دیگر فقط برای ثروتمندان نفس نمی‌کشد.

اما این نقطه پایان نبود؛ آغاز یک مسیر بود. زهران، نماد نسلی خسته از وعده‌های توخالی، از دل کوچه‌های شلوغ کوئینز و بروکلین برخاست. کودکی‌اش در آپارتمان‌های تنگ نیویورک، زیر سایه خاطرات تلخ مهاجرت و تبعیض، شکل گرفت. پدرش، مهندس اوگاندایی، و مادرش، معلمی هندی، او را با شعار “رویای آمریکایی” بزرگ کردند—رویایی که زهران خیلی زود فهمید برای همه یکسان نیست.

در ژوئن ۲۰۲۵، او در انتخابات مقدماتی دموکرات‌ها با ۵۶ درصد آرا، اندرو کومو را شکست داد؛ چهره‌ای که نماد قدرت در اردوگاه آبی‌ها بود. این پیروزی، لرزه‌ای بر پیکره سیاست آمریکا انداخت. ترامپ، از کاخ سفید، او را “کابوسی کمونیستی” خواند و تهدید کرد که “نیویورک را از دست دموکرات‌های دیوانه نجات خواهد داد”. اما زهران، با ویدیوهای خلاقانه در تیک‌تاک و اینستاگرام، قلب جوانان را تسخیر کرد و از نماینده‌ای ایالتی به ستاره‌ای ملی بدل شد.

او با ائتلافی از “کریدور کمونیستی”—نوار باریکی از بروکلین و بوشویک—آرای لازم برای غلبه بر رقبایش را جمع کرد و به کاخ گری‌استون قدم گذاشت؛ شهری که حالا باید صدای مهاجران، کارگران، و فرودستان را بشنود.

ریشه‌های یک شورشی: از تبعید تا تریبون

زهران نه از خاندان‌های سیاسی، بلکه از دل مردم نادیده‌گرفته‌شده برآمد. متولد کامپالا، پایتخت اوگاندا، در خانواده‌ای شیعه و مسلمان با ریشه‌های هندی، در کودکی به نیویورک مهاجرت کرد. در دانشگاه بروکلین کالج، اقتصاد خواند و با جنبش‌های ضدجنگ عراق و اشغال وال‌استریت آشنا شد. آنجا بود که فهمید والدینش با مدارک دانشگاهی، در مشاغل پست کار می‌کنند، در حالی که ثروتمندان بی‌سواد مانند ترامپ، آسمان‌خراش‌ها را روی هم می‌چینند.

این تصویر، خشم او را شعله‌ور کرد و آن خشم، سوخت کمپین جسورانه‌اش شد. در سال ۲۰۲۰، با حمایت سوسیالیست‌های دموکراتیک آمریکا، به مجلس ایالتی راه یافت و طرح‌هایی مانند حمل‌ونقل رایگان اتوبوس را اجرا کرد. این طرح، خشونت علیه رانندگان را ۳۰ درصد کاهش داد و هزاران نفر را به شغل و آموزش رساند.

فروشگاه ممدانی نیز از همین منطق پیروی می‌کند: اقلام غذایی اصلی با قیمت پایین‌تر از بازار، با یارانه‌ای که از مالیات ثروتمندان تأمین می‌شود.

زوجی از جنس سیاست و هنر

پشت زهران، زنی ایستاده که داستانش را کامل می‌کند: رما دوواجی، هنرمند سوری‌تبار با قلم‌مویی که عدالت خاورمیانه را نقاشی می‌کند. آن‌ها در اوایل ۲۰۲۵ از طریق اپلیکیشن دوستیابی با هم آشنا شدند و ازدواجشان—ساده در نیویورک و نمادین در دبی—پیوندی از فرهنگ‌ها را رقم زد.

رما، با آثارش از غزه تا تبعیض نژادی، نه‌تنها همسر زهران، بلکه استراتژیست و سخنگوی کمپین اوست. زهران می‌گوید در لحظات تهدید، از ایمیل‌های نژادپرستانه تا هشدارهای امنیتی، رما او را استوار نگه داشت. رما نیز درباره همسرش می‌گوید: “او قلب من است و من قلمش.” این زوج، ترکیبی جسورانه از هنر و سیاست‌اند که الهام‌بخش نسل جدید شده‌اند.

شهری برای همه

کمپین زهران، با نقشه‌ای دقیق برای نجات شهر پیش رفت. در شهری که یک‌چهارم ساکنان زیر خط فقرند و ۵۰۰ هزار کودک گرسنه به خواب می‌روند، او وعده داد:

• حداقل دستمزد ۳۰ دلار در ساعت
• مالیات بر ثروتمندان و شرکت‌های بزرگ برای جمع‌آوری ۱۰ میلیارد دلار
• اتوبوس‌های رایگان برای همه
• مهدکودک‌های دولتی
• ساخت مسکن مقرون‌به‌صرفه
• فریز اجاره‌بها برای دو میلیون مستأجر
• تثبیت قیمت مواد غذایی در فروشگاه‌های شهرداری

برخی این وعده‌ها را خیالی می‌دانند، اما زهران می‌گوید هزینه آن‌ها را از لغو بخشودگی مالیاتی امثال ایلان ماسک تأمین خواهد کرد.

سایه‌های تهدید: از ترامپ تا تل‌آویو

زهران، به‌عنوان نخستین شهردار مسلمان نیویورک و جوان‌ترین در بیش از یک قرن، هدف حملات شد. ترامپ او را “حامی حماس” خواند و آمیخای چیکلی، وزیر دیاسپورای اسرائیل، یهودیان نیویورک را به مهاجرت فراخواند. این حملات، نتیجه حمایت زهران از فلسطین و انتقادش از “رژیم آپارتاید” اسرائیل بود.

اما برخی جوامع یهودی ضد اسرائیلی، شجاعت زهران را تحسین کردند. او بدون محافظ در منهتن قدم می‌زد و می‌گفت: “ترس، سلاح آن‌هاست؛ همبستگی، سپر ما.”

امواج جهانی: از لندن تا قلب آمریکا

پیروزی زهران، مرزها را درنوردید. در بریتانیا، چپ‌گرایان جشن گرفتند:

• صادق خان: “نیویورک مثل لندن، امید را بر ترس ترجیح داد.”
• زک پولانسکی: “او محکم‌تر از منه، اما هر دو بر نابرابری تمرکز داریم.”
• کلیو لوئیس: “شجاعت بر بدبینی پیروز شد.”
• جرمی کوربین: “زلزله‌ای برای حفظ کرامت انسانی.”

در آمریکا نیز، دموکرات‌ها با پیروزی‌های پیاپی نفس راحتی کشیدند: آبگیل اسپنبرگر در ویرجینیا، میکی شرریل در نیوجرسی، و نقشه انتخاباتی کالیفرنیا، جمهوری‌خواهان را عقب راند. کریستین منفی و آماندا ادواردز نیز به مرحله ران‌آف رسیدند.

زهران ممدانی، حالا نه‌تنها شهردار نیویورک، بلکه صدای نسلی است که از تبعیض، فقر، و سیاست‌های نخ‌نما خسته شده‌اند. او با ترکیبی از جسارت، خلاقیت، و همبستگی، نشان داد که سیاست می‌تواند از دل مردم برخیزد و برای مردم بماند.