پایگاه خبری سرمایه فردا

کریس ریا، خواننده و ترانه‌سرای بریتانیایی که صدای خش‌دار و ملودی‌های جاده‌ای‌اش برای چند نسل حکم همراه سفر و زمستان را داشت، در ۷۴سالگی درگذشت. هنرمندی که دور از هیاهو زیست، مستقل ماند و میراثی ساخت که هر زمستان دوباره زنده می‌شود.

سامان احتشامی تنها یک نوازنده نیست؛ او پدیده‌ای است که مرز میان تکنیک آکادمیک و سلیقه عمومی را جابه‌جا کرده و با زبان استعاره، طنز، صراحت و تجربه زیسته، تصویری تازه از موسیقیدان ایرانی ساخته است. از «پیانوی ایرانی» تا نقد اقتصاد موسیقی، از حذف صدای زنان تا فلسفه بقا در بازار هنر، جهان فکری او ترکیبی است از جسارت، عمل‌گرایی و نگاه بی‌پرده به واقعیت.

افزایش بی‌سابقه قیمت بلیت کنسرت‌ها، تعطیلی سالن‌های بزرگ و انحصار چند سالن خصوصی، موسیقی پاپ ایران را به تفریحی ممتاز و دور از دسترس بخش بزرگی از جامعه تبدیل کرده است؛ وضعیتی که آینده صحنه زنده را با تهدید جدی ریزش مخاطب روبه‌رو می‌سازد.

خداحافظی «پدر راک ایران» از دنیای موسیقی، نه فقط پایان کار یک هنرمند، بلکه بسته شدن فصلی است که شش دهه با گیتار و صدای شرقی او نوشته شد؛ فصلی که از «گل یخ» تا «پلاک ۴۴» امتداد یافت و هویت موسیقی ایرانی را در جهان زنده نگه داشت.

کنسرت آنلاین شایع با ده‌ها هزار بازدید در روزهای نخست، فقط یک اجرا نبود؛ بیانیه‌ای بود از نسلی که دیگر برای شنیده شدن، منتظر مجوز نمی‌ماند. رپ فارسی، حالا نه در سالن‌های رسمی، بلکه در گوشی‌ها، کوچه‌ها و فضای مجازی جریان دارد—زبان نسلی که خودش را می‌سازد، خودش را پخش می‌کند و خودش را می‌شنود.

شایعه توقف کنسرت‌ها در برج میلاد اگرچه تکذیب شد، اما پرده از واقعیتی تلخ برداشت: پایتخت ایران، با جمعیتی میلیونی و تاریخی فرهنگی غنی، در حوزه موسیقی زنده به یک سالن وابسته مانده است. این وابستگی، نه‌تنها نشانه‌ای از بحران زیرساختی، بلکه زنگ خطری برای آینده فرهنگی تهران است.

خواننده‌ای که با «کما» به حافظه موسیقی پاپ ایران راه یافت، حالا پس از سال‌ها تجربه، از خلق ترانه، استقلال هنری، نقد تکرار در موسیقی امروز و فاصله‌اش با فضای مجازی می‌گوید. او هنوز هم ترجیح می‌دهد در خانه بماند، بنویسد، بسازد و با همان رنگ خاکستری که نه سیاه است و نه سفید، در ذهن مخاطبانش بماند.

با انتشار هم‌زمان دو قطعه از علیرضا قربانی و محسن چاوشی، موسیقی ایران بار دیگر شاهد تقابل دو جهان هنری شد؛ یکی وفادار به سنت و سکون، دیگری متمایل به مدرنیته و خروش. هر دو اما در پیوندی عمیق با شعر، نشان دادند که معنا هنوز در دل موسیقی زنده است.

پرواز همای، خواننده‌ای با ریشه در موسیقی سنتی و نگاهی جسورانه به جامعه امروز، در گفت‌وگویی مفصل از تجربه‌های اپرایی، نقدهای فضای مجازی، ممیزی‌های فرهنگی، و دغدغه‌های هنرمندان در ایران سخن گفت. او با صراحت از مسئولیت اجتماعی هنرمند، بحران‌های فرهنگی، و معنای واقعی محبوبیت پرده برداشت.