به گزارش سرمایه فردا، ناترازی در توزیع تجهیزات به مدارس تحت تاثیر نفوذ نمایندگان مجلس و تبدیل ادارات کل نوسازی مدارس به حیاط خلوت سیاسی است.

بابک کاظمی: سازمان نوسازی و تجهیز مدارس عنوان اسمی زیبایی دارد. سازمانی که متولی تامین تجهیزات مدارس کشور است و زیر مجموعه دستگاه تعلیم و تربیت کشور به حساب می آید. این سازمان در سال های اخیر از رسالت اصلی خود فاصله گرفته است. مثل برخی از سازمان‌های عربض و طویل و موازی بودجه دولت و وزرات آموزش و پرورش شده است. عملاً ناترازی در توزیع و تجهیز امکانات آموزشی در این سازمان را به وضوح مشاده می‌کنیم.

توزیع ناعادلانه و ناترازی تجهیزات مدارس در ایران، یکی از چالش‌های اصلی حوزه آموزش و پرورش است. این مساله به دلایل مختلف از جمله نفوذ نمایندگان مجلس، ناکارآمدی مدیریتی در ادارات نوسازی، و تبدیل شدن این ادارات به حیاط خلوتی برای برخی سیاست‌مداران تشدید شده است. علاوه بر ایجاد نابرابری‌های آموزشی، موجب هدر رفت منابع عمومی، ضعف کیفیت آموزشی، و افزایش شکاف‌های اجتماعی در جامعه می‌شود.

فرآیند تخصیص منابع برای تجهیزات مدارس

یکی از دلایل اصلی این ناترازی، دخالت نمایندگان مجلس در فرآیند تخصیص منابع به مدارس است. بسیاری از نمایندگان با هدف حفظ پایگاه‌های رأی و جلب حمایت مردمی در حوزه‌های انتخابیه خود، ادارات نوسازی را تحت فشار قرار می‌دهند. تا تجهیزات و امکانات را به مدارس خاصی تخصیص دهند که رأی‌ آوری آن‌ها را تقویت می‌کند. این رویکرد، به توزیع نامتناسب و ناعادلانه منابع می‌انجامد. به طوری که مدارسی که نیاز کمتری دارند، از امکانات بیشتری برخوردار می‌شوند و در مقابل، مدارس مناطق محروم از تجهیزات اساسی بی‌بهره می‌مانند.
ادارات کل نوسازی مدارس، به دلیل ساختار و سازوکار انتصاب مدیران خود، به بستری برای اعمال نفوذ سیاسی برخی نمایندگان تبدیل شده‌اند. نمایندگان با دخالت در فرآیندهای اداری و اعمال فشارهای سیاسی، مدیران نوسازی را عملاً به مجریان منویات و سیاست‌های خود بدل کرده‌اند. این دخالت‌ها، این ادارات را به نوعی حیاط خلوت برای نمایندگان تبدیل کرده است، جایی که منافع کوتاه‌مدت سیاسی بر مأموریت‌های آموزشی اولویت می‌یابد. در این شرایط، مدیران ادارات نوسازی به جای اجرای وظایف حرفه‌ای و توجه به نیازهای واقعی مدارس، عمدتاً به اجرای دستورات نمایندگان تن می‌دهند.

ناکارآمدی مدیریتی در ادارات نوسازی مدارس

ناکارآمدی مدیریتی در ادارات نوسازی مدارس و ضعف نظارت بر عملکرد آن‌ها از دیگر عواملی است که به بروز این ناترازی کمک می‌کند. بسیاری از مدیران این ادارات به دلیل وابستگی شغلی و مالی به نمایندگان، از استقلال کافی برای تصمیم‌گیری‌های اصولی و حرفه‌ای برخوردار نیستند و معمولاً در برابر دخالت‌ها مقاومت نمی‌کنند. عدم نظارت مؤثر وزارت آموزش و پرورش بر عملکرد این ادارات نیز به این مشکل دامن زده و زمینه را برای استمرار نابرابری‌ها فراهم کرده است.
دخالت‌های سیاسی و توزیع ناعادلانه تجهیزات، آثار منفی بسیاری به همراه دارد. از جمله این پیامدها می‌توان به افزایش شکاف آموزشی میان مناطق مختلف، کاهش انگیزه یادگیری در دانش‌آموزان مناطق کم‌برخوردار، و تضعیف عدالت آموزشی اشاره کرد. در نتیجه این ناترازی، مدارس مناطق برخوردار با امکانات بیشتر، فرصت‌های بهتری برای دانش‌آموزان فراهم می‌آورند، در حالی که مناطق محروم همچنان درگیر کمبودهای شدید در تجهیزات و امکانات اساسی باقی می‌مانند.

دخالت‌های سیاسی تخصیص منابع برای تجهیزات مدارس

برای مقابله با دخالت‌های سیاسی و بهبود توزیع تجهیزات، ضرورت دارد که وزارت آموزش و پرورش استقلال و شایستگی مدیریتی ادارات نوسازی مدارس را تقویت کند. اصلاح سازوکارهای انتخاب مدیران این ادارات، ایجاد شفافیت در فرآیندهای تخصیص منابع، و نظارت دقیق بر عملکرد ادارات نوسازی می‌تواند گام‌های مؤثری در این زمینه باشد. همچنین، ایجاد سامانه‌های شفاف برای پیگیری تخصیص تجهیزات و دریافت گزارش‌های مردمی از مناطق مختلف، می‌تواند به بهبود عدالت آموزشی و توزیع عادلانه‌تر منابع کمک کند.
ادارات کل نوسازی مدارس، به دلیل نفوذ نمایندگان مجلس و تبدیل شدن به حیاط خلوت سیاسی، از مأموریت اصلی خود در تأمین عادلانه تجهیزات آموزشی منحرف شده‌اند. برای برطرف کردن این چالش و دستیابی به عدالت آموزشی، اصلاحات ساختاری و افزایش شفافیت و نظارت، امری ضروری است. امید است با اجرای این اصلاحات، توزیع تجهیزات آموزشی به شکلی عادلانه‌تر و کارآمدتر در تمامی مناطق کشور انجام شود و عدالت آموزشی به معنای واقعی محقق گردد.