به گزارش سرمایه فردا، وقتی کشورهایی مثل چین و امارات، با طراحی هوشمندانه مناطق آزاد خود، به قطب‌های اقتصادی جهان تبدیل شدند، ایران که روی یک گنج طبیعی نشسته، چرا نتوانست از این فرصت طلایی استفاده کند؟ این داستان موفقیت‌ها و یک شکست تلخ است!
شنژن! شهری که روزی تنها یک روستای کوچک ماهیگیری بود، حالا یکی از قطب‌های اقتصادی دنیاست. چین در دهه ۱۹۸۰ با ساخت مناطق ویژه اقتصادی، قوانین مالیاتی و تجاری منعطف و معافیت‌های جذاب، میلیاردها دلار سرمایه خارجی را جذب کرد. نتیجه چه شد؟ چین از یک اقتصاد بسته به بزرگ‌ترین کارخانه جهان تبدیل شد.
امارات، به‌خصوص دبی، یک سرزمین فرصت بی‌پایان است. مناطق آزادی مثل جبل علی به کانون‌های جهانی تجارت و بازرگانی تبدیل شدند. شرکت‌های بین‌المللی صف کشیدند تا از مزایای معافیت مالیاتی و قوانین تجاری آزاد امارات بهره‌مند شوند. امروزه برج‌های شگفت‌انگیز دبی و بزرگ‌ترین هاب ترانزیتی دنیا، از هوشمندی این کشور حکایت دارند.
سنگاپور، کشوری بدون منابع طبیعی اما سرشار از استراتژی، با استفاده از مناطق آزاد و زیرساخت‌های جهانی، یک امپراتوری تجاری کوچک اما قدرتمند ساخت. قوانین شفاف، مالیات پایین و سیستم بندری پیشرفته، سنگاپور را به یکی از رقابتی‌ترین اقتصادهای دنیا تبدیل کرده‌اند. این کشور کوچک، حالا غول تجاری جنوب شرق آسیاست.
کره جنوبی با مناطق آزاد مانند اینچئون، اقتصادش را روی فناوری و صادرات بنا کرد. کارخانه‌های پیشرفته و مراکز تحقیقاتی، نوآوری را با قدرت تجاری پیوند دادند و کره را به یک رهبر جهانی در صنایع پیشرفته تبدیل کردند. هر پروژه در این مناطق یک داستان موفقیت است.
ویتنام، ستاره نوظهور آسیا، با اصلاحات اقتصادی جسورانه و مناطق صنعتی جذاب، سرمایه‌گذاران بین‌المللی را شیفته خود کرد. تمرکز روی تولیدات صادرات‌محور باعث شد این کشور از اقتصاد کم‌رونق دیروز به یکی از پیشروهای منطقه تبدیل شود. ویتنام، حالا یکی از سریع‌ترین رشدهای اقتصادی دنیا را تجربه می‌کند.
ایران، سرزمین منابع عظیم و موقعیت استراتژیک بی‌نظیر، اما داستانی پر از ناکامی در مناطق آزاد. به جای آنکه این مناطق، پایگاهی برای صادرات و سرمایه‌گذاری شوند، به محل واردات کالاهای مصرفی و تجارت‌های بی‌حاصل بدل شده‌اند. قوانین دست‌وپاگیر، بی‌ثباتی سیاسی و نبود برنامه‌ریزی مدون، سرمایه‌گذاران را فراری داده است.
به جای جذب میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری خارجی، ایران مناطق آزاد خود را به سکویی برای فرار از بوروکراسی داخلی و گاه فساد اقتصادی تبدیل کرد. ایران می‌توانست امارات بعدی باشد؛ می‌توانست موفقیت شنژن را تکرار کند. اما غفلت‌های پی‌درپی این رویا را بر باد داد.
کشورهای موفق دنیا، با برنامه‌ریزی دقیق و قوانین پایدار، معجزه کردند. شاید وقت آن است که ایران، با نگاهی جدید و رویکردی جسورانه، این مسیر را بازنگری کند و از پتانسیل عظیم مناطق آزاد خود استفاده کند. هنوز فرصت هست، اما ساعت به سرعت می‌گذرد.
بازار جهانی طلا در آستانه یک چرخش روانی قرار گرفته است؛ از یک‌سو نشانه‌های تنش‌زدایی…
فیلم‌های جنگی چین در سال‌های اخیر نه‌تنها بازتابی از حافظه تاریخی این کشور بوده‌اند، بلکه…
رسانه‌های ایران این روزها زیر سلطه موجی از برنامه‌های گفت‌وگو محور قرار گرفته‌اند؛ تاک‌شوهایی که…
پرونده سرقتی که هیچ قفل شکسته و پنجره تخریبی نداشت، نشان داد گاهی کلید ورود…
صنعت فولاد در ایران، به‌جای آنکه موتور توسعه پایدار باشد، به یکی از بزرگ‌ترین بلعندگان…