وضعیت سیستم های اطلاعاتی اسرائیل و ایران

به گزارش سرمایه فردا، یدالله کریمی پور : نتانیاهو در سخنرانی ملل متحد، ضمن مظلوم نمایی فریبکارانه و تحت پوشش قراردادن جنایت های هول انگیزش، متکبرانه و پرافاده چنین گفت: جایی نیست در ایران، که دست بلند اسرائیل به آن نرسد.‌ در وهله نخست بدیهی است که اسرائیل (اشعالگر) در سیستم های هوایی و سیستم های اطلاعاتی اسرائیل، حتی از چین و روسیه نیز پیشرفته تر است. به چند نمونه کوچک این ادعا بنگریم:

۱- جنگنده های F-35 آمریکایی در اختیار ارتش اسراییل، یکی از پیشرفته ترین جنگنده های امروز جهان است که با قابلیت پنهانکاری (Stealth) به خوبی از سیستم های دفاع هوایی گذشته و با کمترین دردسر به اهدافش می زند؛
۲- گونه های موشک های جریکو (Jericho) او ۲و ۳ با برد ۱۰۰۰، ۲۰۰۰ و ۴۰۰۰ کیلومتر، به توانایی بازدارندگی اسراییل می افزاید. این موشک ها از توانایی حمل کلاهک های هسته ای، شیمیایی و هم‌چنین متعارف برخوردارند؛
۳- تجهیز اسراییل به گونه های ارتقا یافته فناوری الینت(Elint) و sigint یا همان سیستم های اطلاعاتی اسرائیل این توانایی را داده که به گونه ای مستمر و بی وقفه بر انواع ارتباطات ونقل وانتقالات نطامی ملت های منطقه نظارت و حتی کنترل داشته باشد.
۴- ماهواره های جاسوسی اسراییل، مانند اِوِر و نخچنت، در جهت گردآوری، شناسایی و تجزیه و تحلیل اطلاعات در مقیاس گسترده طراحی و در اختیار قرار گیرد.
۵- سیستم های ارتباط نظامی دیجیتال اسرائیل، مانند تزاهال و marc3، بر توانایی ارتباط استراتژیک این دولت افزوده است. این سیستم ها امکان‌ تغییر تصمیم سازی ها در میدان جنگ را فراهم می سازد.

دلیل نابرابری سیستم های اطلاعاتی اسرائیل و ایران

این در حالی است که نبود سامانه های یکپارچه پدافند زمینی و دریایی و نبود جنگنده های پیشرفته هوایی ایران، می تواند پیام‌رسان‌ گونه ای نابرابری دفاعی با سیستم های اطلاعاتی اسرائیل به عنوان رقیب و دشمن باشد.به گمانم یکی از ریشه های این نابرابری، نداشتن متحد استراتژیک بین هفت قدرت بزرگ نظامی جهان(امریکا، روسیه، چین، بریتانیا، فرانسه، هند و آلمان) است.
نتانیاهو قصد وارد کردن‌ ایران را به جنگ دارد. پوتین نیز در همین راستا گام بر می دارد. امروز نیز سردار کوثری، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس گفت: مردم و جبهه مقاومت انتظار دارند که ما حتما در این زمینه اقدام کنیم.
مصالح عالیه کشور و نظام، پیوستن به جنگ نیست.چرا؟ به دلیل این که دست ایران در وارد کردن‌ ضربات استراتژیک به اشغالگر کوتاه است و برعکس.
ارتش اسراییل(اشغالگر) مجهز به سیستم ESM یا اقدامات پشتیبانی الکترونیکی است. وظیفه این سیستم شناسایی و تجزیه-تحلیل هر گونه انتشارات الکترونیکی و شناسایی تهدیدهای واقعی از نمایشی است. قابلیت های ESM جمهوری اسلامی به دلیل تحریم، کمتر به روز بوده و در جنگ‌الکترونیک و ردیابی پرنده های رادار گریز، شاید چندان کارآمد نباشد. بدون کارآمدی اطمینان بخش این سیستم، جمهوری اسلامی در تشخیص زودهنگام و به موقع اعلام‌ هشدار با چالش مواجه است. این در حالی است که دشمن اشغالگر با سیستم های اطلاعاتی اسرائیل و سیستم های پیکان و گنبد آهنین، دارای پیشرفته ترین سامانه های دفاعی در کل جهان است.

مقابله الکترونیکی در جنگ با سیستم های اطلاعاتی اسرائیل
هدف واکنش الکترونیکی (ECM) مختل کردن سیستم های دشمن است، آیا توانایی هایی ایران در این زمینه، ما را در برابر حملات پارازیت و سرکوب راداری دشمن پاسداری می کند؟ ECM برای دفاع در برابر پرتابه های دقیق و سیستم های موشکی که برای هدف گیری به رادار یا حسگرهای مادون قرمز متکی هستند، حیاتی است. کاستی‌های ایران در ECM، ما را مستعد حملات هوایی، به‌ویژه از سوی ارتش های پیشرفته‌ای مانند اسرائیل یا ایالات متحده می‌کند.
برای محافظت از سیستم ها، ECCM ارتباطی و رادارها در برابر پارازیت، ضروری است. پندار من چنین است که ایران در این زمینه ها، کمتر توسعه یافته است. بنابراین حتی چنان چه موفق به نصب فراگیر سیستم های راداری پیشرفته شود، ممکن است به راحتی توسط حملات الکترونیکی متخاصم خنثی شوند.
سامانه پدافند هوایی S.300 با وجود پیشرفته بودن، دارای چند نقطه ضعف است: نخست آن که اثربخشی عملیاتی آن به دلیل عدم وجود یکپارچگی و فراگیری کشوری با سایر سیستم‌های دفاعی، مانند شبکه‌های دریایی و زمینی کاهش می‌یابد. چنین ضعفی منجر به استفاده منفرد از S-300 می شود و توانایی آن را برای هماهنگی موثر با سایر واحدها برای دفاع همه جانبه محدود می کند.
دوم‌ ان که، اتکای این سیستم به رادارهای زمینی، آن را در برابر پارازیت، فناوری پنهان کاری و تکنیک های جنگ الکترونیک، مستعد کرده است.
سوم، تحرک محدود این سیستم، برای استقرار مجدد سریع در پاسخ به تهدیدات نوظهور کاهش پذیر است، این آسیب‌پذیری‌ها به رغم اینکه یک سامانه برد بلند مهیب است، پتانسیل کامل آن را در شبکه دفاعی ایران محدود می‌کند.

ضعف سیستم ماهواره ای کارآمد

امروزه روز، ایران از نبود و یا ضعف یک سیستم ارتباطی ماهواره ای توانمند رنج می برد. همین کمبود، به طور قابل توجهی هماهنگی و اشتراک گذاری بیدرنگ داده ها بین نیروها را مختل می سازد. این فقد کانال های ارتباطی ایمن و سریع، آگاهی موقعیتی را در هنگام درگیری ها محدود کرده، زمان پاسخ را به تأخیر انداخته و کارایی عملیاتی را کاهش می دهد. در جنگ های مدرن، تبادل سریع داده ها برای عملیات دفاعی یکپارچه، به ویژه در برابر تهدیدات هوایی یا موشکی و با سرعت بالا، حیاتی است.
اتکا به سیستم‌های ارتباطی زمینی، آسیب‌پذیری را افزایش می‌دهد، زیرا این سیستم‌ها می‌توانند به راحتی در طول حمله مختل شده یا از بین بروند. بنابراین، فقدان یک پیوند مبتنی بر ماهواره، توانایی‌های فرماندهی و کنترل کلی ایران را تضعیف کرده و پاسخگویی و انسجام نیروهای میدانی را در محیط‌های جنگی پیچیده و چند حوزه‌ای کاهش می‌دهد.
آیا جمهوری اسلامی دارای سامانه یکپارچه پدافند زمینی و دریایی است؟ چنین به نظر می رسد که در کشور، نقاط کور کم‌ نیست. در جنگ مدرن، یک رویکرد هماهنگ که در آن واحدهای دریا و خشکی داده‌های زمان واقعی را به اشتراک گذارند برای پوشش همه حوزه‌های استراتژیک ضروری است. بدون این یکپارچگی، پدافند ایران در شناسایی و رهگیری تهدیدهایی که ممکن است از جهات مختلف ظاهر شوند، مانند حملات موشکی ساحلی یا تهاجمات دریایی، با شکاف های سختی روبرو است. ناتوانی در ترکیب داده های حسگر و ساختارهای فرماندهی، کارایی ایران را در دفاع از زیرساخت های حیاتی در امتداد خط ساحلی کاهش می دهد. این کمبود همچنین توانایی ایران در ارائه قدرت یا حفاظت از خطوط کشتیرانی را مختل کرده و آن را در برابر عملیات نظامی چند جانبه آسیب پذیرتر می کند.