تأثیر فقر در ایران چه بوده است ؟

به گزارش سرمایه فردا، تاثیر فقر در ایران بر رکود اقتصادی کاملا نمایان است. چراکه با کاهش تقاضا برای کالاها عملا رابطه بین فقر و رکود تعمیق می شود. در زیر برخی از پیامدهای احتمالی بلندمدت فقر در ایران آورده شده است.
کاهش سرمایه انسانی: فقر دسترسی به آموزش و بهداشت باکیفیت را محدود می‌کند و در نتیجه نیروی کار کمتر ماهری شکل می‌گیرد. این امر به مرور زمان باعث کاهش نوآوری، بهره‌وری و رشد اقتصادی می‌شود و چرخه رکود را تشدید می‌کند.
کاهش مصرف‌کنندگان داخلی: فقر گسترده، قدرت خرید بخش بزرگی از جمعیت را کاهش می‌دهد. با کاهش تقاضای داخلی، کسب‌وکارها با مشکلات رشد مواجه می‌شوند و بهبود اقتصادی دشوارتر می‌شود.
افزایش اقتصاد غیررسمی: با کاهش فرصت‌های شغلی رسمی، افراد بیشتری به سمت اقتصاد غیررسمی روی می‌آورند. در حالی که این امر درآمد کوتاه‌مدتی فراهم می‌کند، نبود امنیت شغلی و ثبات، برنامه‌ریزی برای آینده را دشوار می‌سازد و مشارکت در سیستم اقتصادی رسمی را محدود می‌کند.

تأثیر فقر در ایران بر مسائل اجتماعی و روانی

بحران سلامت روان: فقر مزمن می‌تواند به افزایش مشکلات سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب و استرس منجر شود. عدم دسترسی به خدمات سلامت روان این مسئله را تشدید می‌کند و به کاهش کلی رفاه جامعه منجر می‌شود.
تأثیر فقر در ایران به شکل فروپاشی اجتماعی: فقر بلندمدت می‌تواند همبستگی اجتماعی را تضعیف کند و به افزایش نرخ جرم، اعتیاد به مواد مخدر و فروپاشی خانواده‌ها منجر شود. تضعیف پیوندهای اجتماعی، اعتماد و همبستگی لازم برای یک جامعه پایدار را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
فقر نسلی: فقر اغلب به صورت چرخه‌ای ادامه می‌یابد و نسل‌های متوالی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. کودکان متولد شده در خانواده‌های فقیر ممکن است به آموزش و بهداشت محدود دسترسی داشته باشند و این شرایط را برای نسل‌های آینده نیز تکرار کنند.

اثر فقر بر چالش‌های سیاسی و حکمرانی

تأثیر فقر در ایران به شکل افزایش ناپایداری سیاسی: سطح بالای فقر معمولاً به نارضایتی عمومی، اعتراضات و ناآرامی‌های اجتماعی منجر می‌شود. این امر به مرور زمان می‌تواند نهادهای سیاسی را بی‌ثبات کرده و به کاهش مشروعیت دولت منجر شود، به‌ویژه اگر دولت نتواند چالش‌های اقتصادی را حل کند.

تقویت جنبش‌های افراطی و پوپولیستی: تأثیر فقر در ایران اغلب زمینه‌ساز ظهور جنبش‌های پوپولیستی یا افراطی می‌شود. این گروه‌ها می‌توانند از نارضایتی عمومی سوءاستفاده کنند و به قدرت سیاسی دست یابند، که ممکن است منجر به سیاست‌هایی کوتاه‌مدت و نامطلوب برای رشد بلندمدت شود.

فساد و سوءمدیریت: در یک جامعه‌ای که با فقر دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، توزیع منابع محدود می‌تواند به افزایش فساد و سوءمدیریت منجر شود. این امر نهادهای لازم برای حکمرانی مؤثر و توسعه پایدار را تضعیف می‌کند.

فرار مغزها و مهاجرت تحت تأثیر فقر در ایران

مهاجرت نیروی کار ماهر: با کاهش فرصت‌های اقتصادی، افراد تحصیل‌کرده و ماهر ممکن است به دنبال کار در خارج از کشور باشند، که به «فرار مغزها» منجر می‌شود. این مسئله کشور را از نیروی انسانی مورد نیاز برای توسعه فناوری و صنعتی محروم می‌کند.
از دست دادن سرمایه‌گذاری در نیروی انسانی: زمانی که افراد تحصیل‌کرده مهاجرت می‌کنند، سرمایه‌گذاری انجام‌شده در آموزش و تربیت آن‌ها به کشورهای دیگر منتقل می‌شود و این امر چشم‌انداز رشد ایران را تضعیف می‌کند.
احتمال بحران پناهجویی: اگر فقر شدیدتر شود، ممکن است مهاجرت گسترده‌ای به منظور یافتن شرایط زندگی بهتر رخ دهد، که فشار بر کشورهای همسایه را افزایش داده و به بی‌ثباتی منطقه‌ای منجر می‌شود.

۵. زوال خدمات عمومی و زیرساخت‌ها

فشار بر سیستم‌های بهداشتی و آموزشی: فقر تقاضا برای خدمات عمومی را افزایش داده و همزمان درآمد مالیاتی دولت را کاهش می‌دهد. این امر به مرور زمان می‌تواند کیفیت بهداشت و آموزش را کاهش دهد و نابرابری‌ها را تشدید کند و توسعه بلندمدت را مختل سازد.

غفلت از زیرساخت‌ها: دولت‌هایی که با مشکلات اقتصادی مواجه هستند، اغلب توسعه و نگهداری زیرساخت‌ها را در اولویت قرار نمی‌دهند. با تضعیف زیرساخت‌ها—چه در حمل‌ونقل، انرژی یا بهداشت—فعالیت‌های اقتصادی کندتر شده و چرخه‌ای از توسعه‌نیافتگی شکل می‌گیرد.

استفاده بیش از حد از منابع تأثیر فقر در ایران است : فقر می‌تواند به استفاده ناپایدار از منابع منجر شود، زیرا افراد ممکن است برای بقا به جای حفظ محیط زیست اولویت دهند. این امر می‌تواند به جنگل‌زدایی، صید بی‌رویه و سایر فعالیت‌هایی منجر شود که محیط زیست را تخریب می‌کنند.
آسیب‌پذیری در برابر تغییرات اقلیمی: جمعیت‌های فقیر بیشتر در معرض تأثیرات تغییرات اقلیمی قرار دارند، زیرا منابع کمتری برای سازگاری با شرایط آب‌و‌هوایی شدید، خشکسالی یا سیل در اختیار دارند. این امر می‌تواند فقر را در مناطق آسیب‌دیده، به ویژه در مناطق روستایی و کشاورزی، بیشتر تشدید کند.