راههای کسب ثروت در اقتصاد سرمایه داری

به گزارش سرمایه فردا، علی فتحی: اقتصاد سرمایه داری پیوندی عمیق میان دانش و ثروت برقرار کرد. اما این دانش اختصاص به بعضی علوم نداشت بلکه در کنار علوم طبیعی علم انسانی را در بر می گرفت. چون در عصر اقتصاد بازار بهره مندی از نعمات سرمایه داری تنها در برخورداری از چند علم خاص نبود بلکه تمام هستی معنوی انسان را به میدان آورد.
به عبارت دیگر اینک برای بهره مندی از نعمات اقتصاد سرمایه داری صرفا دانش فنی موجب کسب ثروت نمی شد بلکه آدمی بعنوان یک موجود با شعور و تفکر به عرصه کسب درآمد وارد گشت.
اگر در ابتدای ظهور سرمایه داری فقط علومی مثل ریاضیات یا پزشکی و مهندسی و مکانیک و یا فیزیک می توانست راهی برای کسب ثروت با راه اندازی یک بنگاه تولیدی باشد. اما تدریجا در اقتصاد سرمایه داری سایر علوم نظیر روانشناسی و تاریخ و جامعه شناسی و اقتصاد و مردم شناسی نیز مفید تشخیص داده شد و اساسا دانش و ثروت روز به روز به یکدیگر نزدیک تر شدند.
به این سبب در کنار مالکیت خصوصی بعنوان منشاء ثروت رقیبی تازه نفس بعنوان دانش به عرصه کسب ثروت افزوده شد. از این رو بنگاه‌هایی شکل گرفت که حاصل تجمیع مالکیت خصوصی و حاملان دانش بود.
در چنین شرایطی بهیچ عنوان فقط مالکیت خصوصی منشاء ثروت شناخته نشد. بلکه دانش و اطلاعات بعنوان شریک تازه از راه رسیده مالکیت خصوصی پا به عرصه اقتصاد گذاشت.
اگر تا پیش از ظهور سرمایه داری تنها مالکیت خصوصی اساس کسب ثروت و سود و درآمد و اجاره بود. اینک حاملان دانش نیز بعنوان کسانی که اگرچه از مالکیت خصوصی محروم بودند. ولی با عرضه دانش می توانستند کسب ثروت کنند و مالکیت خصوصی برای خود فراهم نمایند.

در اقتصاد سرمایه داری چه کسانی ثروتمند می شوند؟

دوران تسلط قاطع و بلامنازع مالکیت خصوصی بعنوان منشاء کسب درآمد افول کرده و دانش بطور کلی حتی فلسفه دانی مزیت شد. و در فرایند ثروت آفرینی در اقتصاد سرمایه داری علم مشارکت دارد. در عصر سرمایه داری فقر بی معنا است چون هرکس که از مالکیت خصوصی محروم است می تواند زحمت بکشد و کمی بخود سختی روا دارد.
با مطالعه و اندیشه به دانش مجهز شود و با بکار بستن آن کسب درآمد و ثروت کند به این خاطر در اقتصاد بازار کسی فقیر می ماند. که نسبت به کسب دانش تنبلی می کند و حاضر نیست برای کسب ثروت از طریق اندوختن دانش به درآمد و ثروت برسد. در یک کلام خوش گذرانی و تن آسایی فرصت زحمت مطالعه و تحقیق را از او سلب نموده پس چاره ای ندارد جز آنکه به فقر تسلیم شود .
از این رو در اقتصاد سرمایه داری کسی که تلاش ورزد فقیر نمی ماند. این موهبتی است که در تمام تاریخ سابقه نداشته است و فقیر ماندن نتیجه دست روزگار و سرنوشت محتوم نیست بلکه دقیقا فرد خودش فقر را برخود تحمیل کرده چون حوصله کسب دانش و آگاهی و اطلاعات را نداشته است .
سرمایه داری اساسا بساط فقر پروری را برچید و گدایی را عملی زشت و دون شان انسان شناخت . در عصر اقتصاد سرمایه داری مالکیت خصوصی و دانش دوش به دوش یکدیگر ثروت زایی می کنند و راه بر کسانی که از مالکیت خصوصی برخوردار نیستند باز است تا با کسب دانش درآمد و ثروت کسب نمایند. از این رو نظام سرمایه داری سفله پرور نیست و با انسانهای خار و ذلیل میانه ای ندارد.

دانش سکان دار تولید و تجارت

چون امروز دانش سکان دار تولید و تجارت و خدمات است و سرمایه بدون دانش محکوم به تلف شدن است. پس باید گفت جنگ واقعی در اقتصاد سرمایه داری میان دانشمندان و همه گروه‌های اجتماعی است. یعنی علم موجب کسب ثروت در کنار سرمایه می شود.
به عبارت دیگر علم موتور سرمایه داری شده است پس آنکس که بیشتر می داند از ثروت بیشتری برخوردار می شود. اینچنین ثروت ها به جیب مشتی سرمایه دار عالم یا علمای همراه با سرمایه داران می رود. از این تاریخ منبعد جنگ میان جهل و علم است و چون عالمان در اقلیت هستند. پس مشتی دانشمند چپاولگر ثروت های جامعه را به جیب خود واریز می کنند. از این نظر تاریح آینده مبارزه علم وجهل است و مردم باید با مبارزه طبقاتی با علما مانع از ثروت اندوزی آنها شوند.
در حقیقت انقلاب جهل باید اتفاق بیفتد و همه علما را در سیاه چال انداخت و یا آنها را به کرات دیگر تبعید کرد و یا شستشوی مغزی داد . نهایت مبارزه طبقاتی مارکسیستی به دشمنی با علم و عالم کشتی می انجامد.
پس مبارزه طبقاتی در حال و آینده تلاش جاهلان برای امحاء علم و دانش است .دانش تولید و تجارت و خدمات در دوران کنونی راه کسب ثروت است لذا باید با علم و دانش مبارزه ای بی امان آغاز شود تا علم و دانش وسیله غارت اکثریت مردم نشود تحقق شعار مرگ بر علم و دانس و زنده باد جهل عاقبت مارکسیسم است.