هادی مرزبان، کارگردان و بازیگر برجسته تئاتر و تلویزیون ایران، صبح دوم آذرماه در ۸۱ سالگی درگذشت. او بیش از نیم‌قرن از عمر خود را صرف اعتلای هنر نمایش کرد و با آثار ماندگارش بخشی از هویت فرهنگی صحنه ایران را شکل داد.

هادی مرزبان، هنرمندی که نامش با خاطرات تماشاگران و تاریخ تئاتر ایران گره خورده است، صبح دوم آذرماه در سن ۸۱ سالگی چشم از جهان فروبست. او دهه‌ها از زندگی خود را وقف صحنه نمایش کرد و میراثی ارزشمند برای فرهنگ و هنر ایران بر جای گذاشت. درگذشت او نه تنها فقدانی بزرگ برای خانواده و نزدیکانش، بلکه ضایعه‌ای عمیق برای جامعه هنری کشور است.

مرزبان طی هفته‌های پایانی عمر به دلیل مشکلات لوزالمعده در بخش مراقبت‌های ویژه بستری بود. تلاش پزشکان برای نجات او بی‌ثمر ماند و سرانجام در حالی که همسرش، فرزانه کابلی، امیدوار به بازگشتش بود، زندگی او پایان یافت. کابلی با اندوه گفته بود: «تمام خانه را برای بازگشتش آماده کرده بودم و مطمئن بودم که هادی دوباره به خانه خواهد آمد، اما افسوس که این اتفاق نیفتاد.»

متولد فروردین ۱۳۲۳، مرزبان از سال ۱۳۴۵ فعالیت هنری خود را آغاز کرد. او در پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران بازیگری و کارگردانی خواند و سپس کارشناسی ارشد طراحی و کارگردانی تئاتر را از دانشگاه برونل لندن دریافت کرد. از همان آغاز، با شور و تعهدی کم‌نظیر نمایشنامه‌هایی را به صحنه آورد که به تئاتر ایران هویتی تازه بخشید. آثارش همواره ترکیبی از خلاقیت، دغدغه اجتماعی و نگاه انسانی بودند.

در چهار دهه فعالیت حرفه‌ای، نمایش‌های ماندگاری چون «لبخند باشکوه آقای گیل»، «پلکان»، «خاطرات هنرپیشه نقش دوم»، «خانمچه و مهتابی»، «باغ شب‌نمای ما»، «شب روی سنگفرش خیس»، «آهسته با گل سرخ»، «نوبت دیوانگی»، «آمیز قلمدون»، «هاملت با سالاد فصل»، «سیمرغ»، «میر عشق» و «تنبورنواز» را کارگردانی کرد. هر یک از این آثار نشانه‌ای از توانایی او در روایت عشق، انسانیت و مسائل اجتماعی بود. حضورش در سریال «پهلوانان نمی‌میرند» به کارگردانی حسن فتحی نیز تصویری ماندگار از او در ذهن مخاطبان تلویزیون ثبت کرد.

مرزبان در روزهای پایانی عمر مشغول آماده‌سازی نمایشی تازه با عنوان «پریزاد» بود؛ اثری که با مرگ او ناتمام ماند و حسرتی عمیق بر دل دوستدارانش گذاشت. با این حال، دستاوردهای بزرگ او در عرصه هنر هرگز فراموش نخواهد شد.

هادی مرزبان، هنرمندی که زندگی‌اش با صحنه نمایش معنا یافت، اکنون از میان ما رفته است، اما آثار و خاطراتش همچنان زنده خواهند ماند. جامعه هنری ایران این ضایعه را به خانواده، دوستان و علاقه‌مندان تئاتر تسلیت گفته و یاد او را گرامی می‌دارد.